اقسام دنيا - شمیم ولایت نسخه متنی

ج. دنيا در سنّت

دنيا در سخنان اميرالمؤمننين(عليه‌السلام) نيز در دو معنا به كار رفته است:

1. نشأه طبيعت، مانند: «الدنيا دار مجاز والاخرة دار قرار»[1]؛ دنيا سراي گذر است، و آخرت خانه قرار و هميشگي.

«إنّ الدنيا دار فناءٍ و عناءٍ»[2]؛ دنيا سراي فنا و مشقت است.

«هو الذي أسكن الدنيا خلقه»[3]؛ اوست كه دنيا را مسكن مخلوقش گردانيد.

2. هر چه كه انسان را از خدا دور و غافل مي‏كند و مذموم است، مانند: «دنياكم هذه أزهد عندي من عفطة عنز»[4]؛ دنياي شما در نظر من بي‏ارزش‏تر از آبي است كه از بيني گوسفندي بيرون آيد.

«يا دنيا يا دنيا إليك عنّي»[5]؛ اي دنيا! اي دنيا! از من دور شو.

گفتني است كه دنيا را يا از آن جهت كه نسبت به آخرت پست‏تر و ناچيزتر است، دنيا مي‏نامند يا براي آن كه نسبت به آخرت به ما نزديك‏تر است.

اقسام دنيا

دنيا در متون ديني بر دو قسم است؛ دنياي مذموم و دنياي ممدوح. دنياي مذموم همان اوهام، خيال بافي‏ها، برتري‏طلبي‏ها، افتخار به ثروت، مقام، لقب، تكاثر، تفاخر، زينت، قراردادهاي اعتباري وتعلقات و «من» و «ما»هايي است كه مانند سراب، واقعيتي ندارد و انسان را از ياد خدا غافل مي‏كند و به گناه مي‏كشاند، و
بارها مورد مذمت قرار گرفته است:

[1] ـ نهج‏البلاغه، خطبه 203.

[2] ـ همان، خطبه 114.

[3] ـ همان، خطبه 183.

[4] ـ همان، خطبه 3.

[5] ـ همان، حكمت 77.