حقارت دنيا - شمیم ولایت نسخه متنی

(...أن
تكون أُمةٌ هي أربي من أُمّةٍ... )[1] و (...أنا أكثر منك مالاً وأعزّ نفراً)[2].

گاهي انسان رنج عبادت‏هاي زياد و را تحمل مي‏كند، ولي نه براي رضاي خدا، بلكه براي اين‏كه بگويد: من زاهدتر يا عابدترم كه اين نيز دنياست. انسان سالك بايد از تكاثر دنيا بپرهيزد و به كوثر آخرت دل ببندد تا مانع بزرگ سير و سلوك به سوي خدا از سر راه او برداشته شود.

حقارت دنيا

از حقارت دنيا همين بس كه پيامبر اكرم‏صلي الله عليه و آله و سلم با همه منزلت و عظمت والايي كه نزد خداي سبحان داشت، از زندگي دنيا بهره چنداني نداشت.

اميرالمؤمنين(عليه‌السلام) درباره عدم بهره‏مندي پيامبر از دنيا چنين مي‏فرمايد:

در زندگي رسول‏خداصلي الله عليه و آله و سلم اموري است كه تو را به عيوب دنيا واقف مي‏سازد، چنان‏كه او و نزديكانش در آن گرسنه بودند و با اين‏كه منزلت و مقام عظيمي در پيشگاه خداوند داشت، زينت‏هاي دنيا را از او دريغ كرد. بنابراين، هركس با عقل خويش بايد بنگرد كه آيا خداوند با اين كار پيامبرش را گرامي داشته يا به او اهانت كرده است؟

اگر كسي بگويد كه او را تحقير كرده است،به خدا سوگند!

اين دروغ محض است و اگر گويد: او را گرامي داشته است،بايد بداند كه خداوند ديگران را خوار شمرده كه از زينت‏هاي دنيا بهره‏مندشان كرده است، چنان‏كه دنيا را براي آن‏ها گسترده و از مقرّب‏ترين افراد به او دريغ داشته است...، او با شكم گرسنه از اين جهان رفت و با سلامت روح و ايمان به سراي ديگر وارد شد و سنگي بر سنگي ننهاد تا جهان را ترك كرد؛

[1] ـ سوره نحل، آيه 92.

[2] ـ سوره كهف، آيه 34.