مظاهر ولايت خدا - شمیم ولایت نسخه متنی

بنابراين، كسي كه غرق در عبادت خدا است، حرف فرستاده او را مي‏شنود، ليكن درآوردن تير از پا و درد آن را كه امر نفساني و بدني است، احساس نمي‏كند.
انسان كامل كه خليفه خدا است، بر خاطرات خود اشراف دارد و با رياضت نفس، به وسيله تقوا، خاطرات خود را جمع مي‏كند؛ «هي نفسي أرُوضها بالتقوي»[1]، و چون خاطرات در كنترل او است، هر كجا بخواهد او را متوجّه كند يا متوجّه نكند، به همان شكل عمل مي‏كند؛ يعني اگر بخواهد حرف خدا را بشنود، صداي قاري قرآن يا سائل را مي‏شنود و اگر اراده كند كه امور مادي و بدني را درك نكند، تير از پاي او مي‏كشند، ولي متوجّه نمي‏شود.

از مطالب مذكور روشن مي‏شود كه شنيدن صداي سائل و اجابت خواسته او در حال نماز، با استغراق حال حضرت علي(عليه‌السلام) در نماز منافات ندارد.

مظاهر ولايت خدا

گرچه براساس برخي آيات قرآن كريم خداوند كمالات را به غير خود اسناد مي‏دهد، ليكن براساس توحيد همان كمالات را در جاي ديگر، منحصر در خود مي‏داند. براي نمونه در آيه (فانّ العزّة للّه ولرسوله وللمؤمنين... )[2]، عزّت را به رسول خود و مؤمنان اسناد داده، ليكن در آيه (وللّه العزّة جميعاً)[3]، عزّت را فقط از آن خود مي‏داند.

[1] ـ نهج‏البلاغه، حكمت 45.

[2] ـ سوره منافقون، آيه8.

[3] ـ سوره نساء، آيه39.