تفرقه از نگاه علي(عليهالسلام)
حضرت علي(عليهالسلام) گاهي با زبان تحبيب و تطميع جامعه اسلامي را به اتّحاد و همآوايي فرا ميخواند و زماني با لِسانِ تحديد و تهديد امت اسلامي را از تفرقه بر حذرميدارد. گاهي خير جامعه را در ظلّ وحدت معرفي مينمايد و زماني خطر آن را در اثر شكاف و خلاف اعلام ميدارد و ميفرمايد: وألْزمُوا السَوادَ الأعْظَم فاِنّ يَد اللّهِ مَعَ الجماعة وإيّاكُم والفُرْقَة فإنّ الشاذّ من الناس للشّيطان كما أنّ الشاذّ من الغنم للذّئب[1].چون دست غيبي پروردگار منزّه از دستْ با متحدان است، بايد سواد اعظم و امّت منسجم و هماهنگ اسلامي را حفظ نمود، و چون گوسفند وامانده از رمه از حفاظت چوپان محروم است و طعمه گرگ ميشود، لازم است از صفوف به هم فشرده مسلمين فاصله نگرفت تا از آسيب وسوسه شيطان در امان بود. هيچ فرد خردمند يا گروهِ متفكّر، از خير منصرف نميشود و به شرّ رو نميآورد؛ مگر آنكه در تشخيص خير و شرّ، دچار اشتباه شده باشد.حضرت علي بن ابيطالب(عليهالسلام) براي هدايت به معيار خير و شر، اتّحاد و همدلي را مدار خير دانسته، اختلاف و كينهورزي را محور شرّ معرفي نمود و در اينباره چنين فرمود: فإيّاكم و التّلون في دين اللّه فإنّ جماعةً فيما تكرهون من الحق خيرٌ من فُرقةٍ فيما تحبّون من الباطل وإنّ اللّه سبحانه لم يُعط أحداً بفُرقةٍ خيراً ممّن مضي ولا ممّن بَقي[2].از اين سخن بلند، نه تنها سودمندي اتحاد و زيانباري اختلاف استفاده ميشود، بلكه استمرار سنّت الهي در گذشته، حال و آينده نيز معلوم خواهد شد، زيرا اساس فيض الهي بر وحدت و جماعت پيريزي شده و هيچگونه خيري در تفرقه و كثرتگرايي نامعقول نخواهد بود.
[1] ـ نهج البلاغه، خطبه 127. [2] ـ همان، خطبه 176.