تفرقه از نگاه علي(عليه‌السلام) - شمیم ولایت نسخه متنی

تفرقه از نگاه علي(عليه‌السلام)

حضرت علي(عليه‌السلام) گاهي با زبان تحبيب و تطميع جامعه اسلامي را به اتّحاد و هم‏آوايي فرا مي‏خواند و زماني با لِسانِ تحديد و تهديد امت اسلامي را از تفرقه بر حذر
مي‏دارد. گاهي خير جامعه را در ظلّ وحدت معرفي مي‏نمايد و زماني خطر آن را در اثر شكاف و خلاف اعلام مي‏دارد و مي‏فرمايد:

وألْزمُوا السَوادَ الأعْظَم فاِنّ يَد اللّهِ مَعَ الجماعة وإيّاكُم والفُرْقَة فإنّ الشاذّ من الناس للشّيطان كما أنّ الشاذّ من الغنم للذّئب[1].

چون دست غيبي پروردگار منزّه از دستْ با متحدان است، بايد سواد اعظم و امّت منسجم و هماهنگ اسلامي را حفظ نمود، و چون گوسفند وامانده از رمه از حفاظت چوپان محروم است و طعمه گرگ مي‏شود، لازم است از صفوف به هم فشرده مسلمين فاصله نگرفت تا از آسيب وسوسه شيطان در امان بود. هيچ فرد خردمند يا گروهِ متفكّر، از خير منصرف نمي‏شود و به شرّ رو نمي‏آورد؛ مگر آن‏كه در تشخيص خير و شرّ، دچار اشتباه شده باشد.

حضرت علي بن ابي‏طالب(عليه‌السلام) براي هدايت به معيار خير و شر، اتّحاد و هم‏دلي را مدار خير دانسته، اختلاف و كينه‏ورزي را محور شرّ معرفي نمود و در اين‏باره چنين فرمود:

فإيّاكم و التّلون في دين اللّه فإنّ جماعةً فيما تكرهون من الحق خيرٌ من فُرقةٍ فيما تحبّون من الباطل وإنّ اللّه سبحانه لم يُعط أحداً بفُرقةٍ خيراً ممّن مضي ولا ممّن بَقي[2].

از اين سخن بلند، نه تنها سودمندي اتحاد و زيانباري اختلاف استفاده مي‏شود، بلكه استمرار سنّت الهي در گذشته، حال و آينده نيز معلوم خواهد شد، زيرا اساس فيض الهي بر وحدت و جماعت پي‏ريزي شده و هيچ‏گونه خيري در تفرقه و كثرت‏گرايي نامعقول نخواهد بود.

[1] ـ نهج البلاغه، خطبه 127.

[2] ـ همان، خطبه 176.