اَصالت وحدت - شمیم ولایت نسخه متنی

اگر بر محور حق بود، نيكو است و همگان بايد تلاش كنند، آن را به وجود آورند و پس از ايجاد
نيز در حفظ آن كوشا باشند و اگر اتحاد بر محور باطل بود، قبيح است و نابود كردن چنين اتحادي بر همگان لازم است؛ به ديگر سخن، مي‏توان با توجه به محور و هدف اتحاد، آن را به احكام خمسه وجوب، حرمت، استحباب، كراهت و مباح تقسيم كرد. اگر گروهي بر امر باطلي اتحاد كردند، چنين اجتماعي مقدس نيست، مانند اتحاد قريشيان بر ضد حضرت علي(عليه‌السلام)؛ «فإنّهم قد أجمعوا علي حربي كإجماعهم علي حرب رسول‏الله قبلي»[1]، و مانند اتحاد شاميان بر امر باطل خود كه امير مؤمنان(عليه‌السلام) درباره آن فرمود: «و إني و الله لأظن أنّ هؤلاء القوم سيُدالون منكم بإجتماعهم علي باطلهم»[2]، و نيز مانند اتحاد اوباش كه حضرت علي(عليه‌السلام) درباره آن فرمود: «هم الذين إذ اجتمعوا غلبوا و إذا تفرّقوا لم يعرفوا... هم الذين إذا اجتمعوا ضرّوا و إذا تفرّقوا نفعوا»[3] كه اين‏گونه اتحادها را بايد از بين برد.

اَصالت وحدت

انسان از يك عامل «كثرت» به نام طبيعت، و يك عامل «وحدت» به نام روح ماوراي طبيعي تشكيل يافته است. حال اگر او جنبه طبيعي خود را فربه كند، جز اختلاف و نزاع چيزي نمي‏يابد، ولي اگر جنبه ماوراي طبيعي خويش را تزكيه كند، از گزند هرگونه درگيري مصون و به شهد مسالمت و صفا كامياب مي‏گردد.

[1] ـ نهج‏البلاغه، نامه 36.

[2] ـ همان، خطبه 25.

[3] ـ همان، حكمت 199.