طوبي للزاهدين في الدنيا الراغبين في الاخرة أولئك قوم اتّخذوا الأرض بساطاً وترابها فراشاً وماءَ ها طيباً والقران شعاراً والدعاءَ دثاراً، ثمّ قرضوا الدنيا قرضاً علي منهاج المسيح[2]؛يعني خوشابه حال زاهدان در دنيا و راغبان در آخرت؛ آنها كه زمين را فرش، و خاك آن را بستر، و آبش را عطر قرار دادند و قرآن را به جانشان بسته دارند و دعا را ورد زبان؛ بسان مسيح(عليهالسلام) دنيا را از خود دور ساختهاند و به آن بيرغبتند.
زهد منفي
گفته شد كه زهد به معناي ترك دنيا نيست، بلكه به معناي بيرغبتي به آن است، چنانكه علي(عليهالسلام) كار و تلاش اقتصادي و اجتماعي و استفاده از غدا و پوشاك را ترك نميكرد. اسلام هيچگاه انسان را به سستي و خمودي و بيكاري و انزوا فرا نميخواند، بلكه همواره به تلاش و كوشش دعوت ميكند. پيامبر اكرمصلي الله عليه و آله و سلم در مقام توصيف مؤمن ميفرمايد: «قليل المؤنة وكثير المعونة»[3]؛ مؤمن داراي تلاش و كوشش است و نفع او براي جامعه فراوان است و بهرهبرداري شخصي خودش اندك.[1] ـ بحارالأنوار، 46، ص 76. [2] ـ نهج البلاغه، حكمت 104. [3] ـ بحارالأنوار، ج 64، ص 311.