تكاثر علم و عبادت - شمیم ولایت نسخه متنی

يعني به راستي آن‏چه از مال دنيا در اختيار داري، در گذشته در اختيار ديگران
بوده است و در آينده نيز در دست ديگري خواهد بود و جز اين نيست كه تو براي يكي از اين دو فرد جمع مي‏كني: يا براي كسي كه در راه اطاعت اِلهي مصرف مي‏كند و او به وسيله اين ثروت سعادتمند شده، ولي توبدبخت شده‏اي، يابراي كسي كه در راه معصيت خداوند مصرف مي‏كند كه او نيز با اين اموال كه تو فراهم كرده‏اي، به بدبختي خواهد رسيد و هيچ كدام از اين دو دسته شايستگي ندارند كه آن‏ها را بر خودت مقدم كني و گناه آنان را بردوش بگيري.

اگر محبت به ثروت و امكانات مالي كنترل نشود، مي‏تواند عاقبت انسان را تباه كند و دين را سُست و يقين را فاسد سازد، چنان‏كه اميرالمؤمنين(عليه‌السلام) مي‏فرمايد: «حبّ المال يفسد المَآل» و «حبّ المال يوهن الدين ويفسد اليقين»[1]، زيرا ثروت ريشه‏ء هواهاي نفساني است، چنان‏كه علي(عليه‌السلام) مي‏فرمايد: «المال مادّة الشهوات»[2].

گفتني است كه علاقه و دلبستگي به مال دنيا مذموم است، نه متمكن بودن. بنابراين گمان نشود كه هر كس داراي ثروت و تمكن است، اهل دنياست. بسا تهي‏دستاني كه دلبستگي آنان به خرقه‏شان از علاقه و دلبستگي صاحبان ثروت بيشتر است.

تكاثر علم و عبادت

تكاثر علم نيز دنياست. كسي كه درس مي‏خواند تا علم زيادي فراهم كند و بگويد: علم من از ديگران بيشتر است، مانند كسي است كه تلاش و كوشش مي‏كند تا مالي فراهم كند تا بگويد: من سرمايه‏دارترم؛ (...هم أحسن أثاثاً ورءياً)[3]،

[1] ـ شرح غررالحكم، ج3، ص396.

[2] ـ نهج‏البلاغه، حكمت 58.

[3] ـ سوره مريم، آيه 74.