بصيرت دل درباره دنيا - شمیم ولایت نسخه متنی

بصيرت دل درباره دنيا

علي(عليه‌السلام) مي‏فرمايد: جانت را به زشتي‏ها و تبه‏كاري‏هايي كه در دنيا انجام مي‏شود و رذايل اخلاقي كه از دنيا بر مي‏خيزد، بينا كن تا آن‏ها را عميقاً بنگرد؛ «وبصّره فجائع الدنيا».

بزرگ حكيم الهي، علي(عليه‌السلام) در ابعاد گوناگون و در چهار چوب مسايل حكمت عملي بيانات گويا و جامعي دارد. در همه اين ابعاد، خواه مسأله اخلاق و تهذيب نفس، تربيت اولاد و اداره امور منزل يا اداره امور جامعه، قدر مشتركي رهزن ومانع از رشد و تكامل است و آن محبت و علاقه به دنيا است.

هر آن‏چه غير خداست و انسان را از خدا باز مي‏دارد، دنياست. مال، فرزند، عيال، مقام و يا شئونات ديگر، هر چه ارتباط انسان را با خدا قطع كند و حضور خدا را از او بگيرد و خلوص را از وي سلب كند، دنيا است و قلب دنيازده مرده است كه بايد با حكمت عملي احيا شود.

اكنون شايسته است كه برخي از مباحث اساسي درباره دنيا تبيين شود.

محبّت دنيا منشأ سفاهت

تهذيب جان و تربيت روح نتيجه حكمت است كه مورد تأكيد كتاب و سنّت قرار گرفته است. براي رسيدن به اين مهم بايد از سفاهت پرهيز كرد، چون سفاهت با حكمت جمع نمي‏شود و انسان سفيه هرگز حكيم نخواهد شد.

حكمت در اين است كه انسان خود را بشناسد، آغاز و انجام هستي را بداند، به نيازمندي خود پي ببرد، و تنها به مبدئي كه هم به نيازش عالِم است وهم قدرت رفع نيازش را دارد، تكيه كند، كسي كه خود را نشناخته و پي نبرده كه ذاتاً محتاج است و
متوجه نشده كه برطرف كننده حاجتش كيست، سفيه است، زيرا يا به كسي مراجعه نمي‏كند يا به مانند خود كه محتاج است مراجعه مي‏كند.