معناي رحمت - شمیم ولایت نسخه متنی

امّا آن حضرت(عليه‌السلام) وقتي به حكومت رسيد و زمينه جنگيدن با جبهه باطل را فراهم ديد، نه در مقابل ناكثان و ميثاق شكنان صبر كرد و نه در مقابل مارقان و از دين خارج‏شدگان شكيبايي نمود و نه در مقابل قاسطان و اعوجاج‏پيشگان حليم بود، بلكه در مقابل هر گروه جبهه دفاعي مناسب گشود. اين نمونه‏اي از وقت شناسي و تحمل علي(عليه‌السلام) است كه اصل آن در سيره رسول اكرم‏صلي الله عليه و آله و سلم نيز وجود داشت و مشابه آن در زندگي فرزندان او نيز هست.

8. مظهر رحمت اِلهي

رحمت نيز از اوصاف فعلي خدا است و اميرمؤمنان(عليه‌السلام) و ساير ائمه (عليهم‌السلام) مظاهر كامل خدايي هستند كه صاحب رحمت فراگير است: (ذو رحمةٍ واسعة)[1]. لذا چشمه‏هاي رحمت در خانه‏هايشان مي‏جوشد و از آن‏جا جاري شده، به ديگران مي‏رسد.

معناي رحمت

«رحمت» در كتب لغت به رقّت، رأفت، لطف، رفق، عطوفت، حبّ، شفقت، دلسوزي، هم‏دردي و امثال آن معنا شده است، ليكن اين‏ها مراحل پيش از رحمت و مقدمات آن است، زيرا انسان با ديدن صحنه‏اي دلخراش و غم‏انگيز رقّت مي‏كند و از آن متأثر مي‏شود و درپي اين تأثّر نفساني عطوفت و رأفت نشان مي‏دهد و بر شخص مصيبت‏ديده تفضّل مي‏كند. اين تفضّل را رحمت مي‏گويند.

[1] ـ سوره انعام، آيه 147.