زنده كردن دل با موعظه - شمیم ولایت نسخه متنی

زنده كردن دل با موعظه

امير مؤمنان(عليه‌السلام) مي‏فرمايد: جانت را با پند و اندرز زنده نگه‏دار و نگذار جانت در اثر غفلت بميرد؛ «أحْيِ قَلبك بالموعظة».

موعظه «جَذْب الخلق إلي الحقّ» است، كِششي است كه در انسان پيدا مي‏شود و او را به سَمْت فضيلت‏هاي الهي سوق مي‏دهد. عاملي كه اين كشش را ايجاد مي‏كند واعظ، و شخصي كه اين كشش در او پيدا مي‏شود، متّعظ است. امام علي(عليه‌السلام) مي‏فرمايد: باكشش به سمت «الله» جانت را زنده نگه‏دار، نگذار روحت بميرد، روحي كه براي طبيعت كار مي‏كند، روح مادي‏گرا ومرده است، زيرا طبيعت بي‏جان نمي‏تواند هدف بشر باشد، انساني كه طبيعت را رها مي‏كند و قبل از آن طبيعت و دنيا او را رها مي‏كند، نبايد به طبيعت دل ببندد.

زهد و بي رغبتي

علي(عليه‌السلام) مي‏فرمايد: با بي‏رغبتي به عالم طبيعت، دشمن دروني را از بين ببر؛ «وأمِتْه بالزهادة»، گرايش به طبيعت كه گردنت را در غُلّ و پايت را در زنجير مي‏كند، بميران و جنبه‏اي كه تو را به اَبَد سوق مي‏دهد، احيا كن.

آن حضرت درباره زاهدان مي‏فرمايد: عده‏اي در آمارگيري جزو مردم دنيا به حساب مي‏آيند، ولي اهل دنيا نيستند كه دنيا آن‏ها را خريده باشد؛ «كانوا قوماً من أهل الدنيا وليسوا مِن أهلها».

آنان كه آزاده‏اند، نه منزوي و دَيْرنشين، و به دنيا دل نبسته و در روز جهاد، سبك بار، تلاش و حركت دارند، مردم را مي‏بينند كه قطع حيات ظاهري و مرگ جسمشان را بزرگ مي‏شمارند، ولي اين رادمردان مرگِ قلبِ زنده‏ها را بسيار مهم‏تر مي‏دانند: «يَروْن أهل الدنيا يُعْظِمون موت أجسادهم وهم أشدّ إعظاماً لِموتِ قلوبِ أحيائهم»[1].

[1] ـ نهج‏البلاغه، خطبه 230.