مظهريت انسان - شمیم ولایت نسخه متنی

مظهريت انسان

بر اساس اين نظر، انسان مظهر ذاتي است كه جامع همه كمالات است، وقتي كه انسان مظهر ذات جامع همه كمالات باشد، معناي انحصار ولايت در ذات مقدس خداي سبحان به وضوح روشن مي‏شود. زيرا اگر كسي بر اساس آيه شريفه (فَاللّه هُوَ الوَلِي)[1] يا (هُوَ الوَلِي الحَميدُ)[2] پذيرفت كه ولي مطلق خدا است، هرگز نمي‏تواند براي خود يا ديگري در گوشه‏اي از جهان امكان ولايت قائل شود.

بنابراين كسي كه مي‏گويد: من بر قواي ادراكي و تحريكي خود ولايت دارم و يا مي‏گويد: بسي رنج بردم و خود تحصيل علم نمودم، چنين شخصي هنوز در خم كوچه‏هاي اوليه معرفت مانده، و به توحيد حقيقي ره نبرده است. آن كسي مراحل توحيد افعالي را به خوبي پيموده است كه بيابد انسان در تمام شئون، مرآت حق و مظهر كمال مطلق و آيت «هو الولي» است.

اگر صورت مرآتيه بخواهد سخن بگويد، مي‏گويد: من آيت و مظهر صاحب صورتم، از اين‏رو انسان كاملي كه اين معارف براي او حل شده است مي گويد: من مظهر «هو الولي» هستم؛ يعني كار را ديگري مي‏كند و من فقط نشانه اويم و نشان مي‏دهم كه اين كار را او انجام داده است. اگر معرفت به اين‏جا رسيد، انسان نه تنها درباره سمع و بصر مي‏گويد: (أَمَّنْ يَمْلِكُ السَّمْعَ وَالأبصارَ)؛

[1] ـ سوره شوري، آيه 9.

[2] ـ سوره شوري، آيه 28.