ولايت به معناي رهبري و دلايل آن - شمیم ولایت نسخه متنی

افزون بر آن، در آيات قبل و بعد از آيه ولايت، كلمه (اولياء) آمده كه جمع است، ولي در آيه ولايت لفظ «ولي» آمده كه مفرد است و اين نشان مي‏دهد كه اين آيات با هم نازل نشده است.
بنابراين، وحدت سياق و نزول دفعي اين آيات محرز نيست و نمي‏توان براي بيان معناي واژه «ولي» در آيه مورد بحث به آن استناد كرد. از اين‏رو، براي اثبات معناي محبّ يا ناصر در آيه ولايت بايد دليل ديگري اقامه كرد.

3. «ولي» به معناي رهبر و متصرّف باشد. محققان شيعه بر اين باورند و براي آن به تعابيري از خود آيه استدلال كرده‏اند.

ولايت به معناي رهبري و دلايل آن

شيعه كلمه «ولي» در آيه را به معناي رهبر و متصرّف مي‏داند و براي اين ادّعا ادلّه‏اي اقامه مي‏كند:

1. كلمه (إنّما) در صدر آيه ولايت براي حصر حقيقي و مطلق است، پس مراد از ولايت در اين آيه، بايد ولايتِ خاص باشد، نه عام و پيداست كه ولايت خاص با معناي رهبري و تصرّف سازگار است، نه محبّت يا نصرت، زيرا دوست داشتن و ياري كردن از نوع ولايت عام است كه خداوند در آيه (المؤمنونَ والمؤمناتُ بعضُهم أوْلياء بعضٍ)[1] آن را براي همه مؤمنان كه رسول خداصلي الله عليه و آله و سلم نيز جزو آنان شمرده مي‏شود، جعل كرده است و با اين جعل ولايت، محبّت يا نصرت اختصاص به رسول خداصلي الله عليه و آله و سلم يا گروهي از مؤمنان كه نماز را به پا مي‏دارند و در ركوع نماز صدقه مي‏دهند، نخواهد داشت.

[1] ـ سوره توبه، آيه71.