علي(عليه‌السلام) از زبان شاگردان - شمیم ولایت نسخه متنی

اینجــــا یک کتابخانه دیجیتالی است

با بیش از 100000 منبع الکترونیکی رایگان به زبان فارسی ، عربی و انگلیسی

شمیم ولایت - نسخه متنی

عبدالله جوادی آملی

| نمايش فراداده ، افزودن یک نقد و بررسی
افزودن به کتابخانه شخصی
ارسال به دوستان
جستجو در متن کتاب
بیشتر
تنظیمات قلم

فونت

اندازه قلم

+ - پیش فرض

حالت نمایش

روز نیمروز شب
جستجو در لغت نامه
بیشتر
لیست موضوعات
توضیحات
افزودن یادداشت جدید

آن‏گاه در پايان خطبه مي‏فرمايد: دل‏هاي آنان در بهشت است و بدن‏هايشان در
كار و كوشش؛ «قلُوبُهم في الجَنان وأجْسادهم في العمل»[1]، جانشان در آن عالَم است و جسمشان در اين عالَم؛ يعني هم‏زمان با اين‏كه جسم آن‏ها مشغول عمل است، جان آنان در بهشت متنعّم است.

10. در خطبه 791 درباره اين‏كه پيرو راستين وحي بود و لحظه‏اي از مسير وحي فاصله‏نگرفت، مي‏فرمايد: «إنّي لم أرُدّ علي الله ولا علي رسوله ساعةً قطّ»؛ من لحظه‏اي در برابر فرمان خداوند و رهبري‏هاي رسول اكرم‏صلي الله عليه و آله و سلم نايستاده و آن را رد نكردم، بلكه مطيع محض بودم.

در پايان همين خطبه مي‏فرمايد: «فوالذي لا إله إلاّ هو إنّي لعلي جادّة الحقّ وإنّهم لَعَلي مزلّة الباطل»؛ سوگند به خدا من در مسير حق و در جاده حقيقت هستم و آن‏ها كه مخالفند در لغزشگاه باطل قرار دارند.

آن چه گذشت، نمونه‏هايي كوتاه از معرفي حضرت علي بن ابي طالب(عليه‌السلام) از زبان خود آن حضرت(عليه‌السلام) بود؛ «آفتاب آمد دليل آفتاب»، چون شخصيتي مانند ايشان را بايد رسول اكرم‏صلي الله عليه و آله و سلم و يا خود او معرفي كند، چنان كه رسول اكرم‏صلي الله عليه و آله و سلم خطاب به اميرمؤمنان(عليه‌السلام) مي‏فرمايند: غير از خدا و من، كسي تو را آن‏گونه كه شايسته است، نشناخت؛ «ما عرفك حقّ معرفتك غير الله وغيري»[2].

علي(عليه‌السلام) از زبان شاگردان

شاگردان امام علي(عليه‌السلام) و بهره‏مندان مكتب آن حضرت نيز درباره شخصيت علمي و عملي وي بسيار سخن گفته‏اند. مرحوم ثقة الاسلام كليني از شاگردان برومند مكتب اين حكيم الهي است كه از مفاخر جهان تشيّع به شمار مي‏رود و كتاب
ارزشمند «كافي» او در اصول دين و فروع دين، از كتاب‏هايي است كه در عِداد كتب معصومان(عليهم‌السلام) قلمداد مي‏شود، چون ايشان كلام معصومان را در «كافي» جمع‏آوري كرده است.

[1] ـ نهج البلاغه، خطبه 291.

[2] ـ بحار الانوار، ج93، ص48.

/ 753