تشويق به انفاق - شمیم ولایت نسخه متنی

تشويق به انفاق

انسان نيازمند در دنيا مشكلات خود را با سبب و نسب، و يا با درخواست از صاحبان نفوذ و اهل بخشش حلّ مي‏كند، چنان‏كه گاهي شخص با كار كردن كه
سبب رفع نياز است، مشكل خود را رفع مي‏سازد و گاهي نيز كه توان كار كردن ندارد، أرحام، بستگان و فرزندان كه با او نسبتي دارند، نيازهايش را برطرف مي‏سازند و در صورت نداشتن أرحام و بستگان، دوستان و آشنايان او به عنوان يكي از اسباب اجتماعي براي رفع مشكل وي اقدام مي‏نمايند، و چنانچه شخص دوست و آشنايي هم نداشته باشد، با تقاضا از فرد بزرگواري كه اهل بخشش و گذشت است، مي‏تواند مشكل خود را حلّ كند.

راه‏هاي ياد شده، مسير حلّ مشكلات انسان در نظام دنيوي و اسباب عادي است، ولي در قيامت كه نظام دنيايي برچيده مي‏شود، انسان گرفتار و نيازمند نمي‏تواند با كشت و كار نيازش را برطرف سازد، زيرا قيامت محلّ عمل و كار نيست و روابط و قراردادهاي اجتماعي مانند عقود و ايقاعات در آن نشئه جريان ندارد. هم‏چنين پيوندهاي نسبي و سببي هم در قيامت وجود ندارد تا انسان نيازش را از طريق أرحامش برطرف سازد و يا توسط دوست خود مشكلي را حلّ كند، و نيز در قيامت چشم داشت رايگان و تقاضاي بخشش، يعني شفاعت دنيايي را هم نمي‏تواند داشته باشد؛ (أنفقوا من قبل أن يأتي يوم لابَيع فيه ولاُخلّة ولاشَفاعة)[1].

قرآن كريم در آيات ديگري نيز از وضعيت قيامت با تعبير قطع تمامي اسباب؛ (وتقطّعت بهم الأسباب)[2] و نبودن هر گونه نَسَب؛ (فلا أنساب بينهم)[3] ياد كرده است كه از نبودن راه‏هاي دنيايي براي رفع مشكل آخرت حكايت مي‏كند. بنابراين، انسان بايد در دنيا كه محل كار است با انفاق در راه خداوند وسيله‏اي تهيه كند تا در آخرت با آن نياز و گرفتاريش را برطرف سازد. آيه ياد شده در صدد تشويق به همين امر است.

[1] ـ سوره بقره، آيه254.

[2] ـ سوره بقره،آيه166.

[3] ـ سوره مؤمنون، آيه 101.