توجيه ناپذيري اختلاف نامقدس - شمیم ولایت نسخه متنی

شاهد داخلي جمله (ليحكم بين الناس فيما اختلفوا) است، چون اگر وحدت
انسان‏هاي اوّلي محفوظ مي‏ماند و در جهان‏بيني، ملكات نفساني، و امور فردي و اجتماعي اختلاف نمي‏كردند، اوّلاً آوردن اين جمله لغو بود، چون اختلافي نداشتند. ثانياً، نياز به نزول مجموعه قوانيني به نام كتاب نبود. پس، بايد اختلافي بين آنان باشد تا زمينه بعثت انبيا و نزول كتاب فراهم بيايد.

شاهد خارجي آيه (وما كان الناس إلاّ أُمّةً واحدةً فاختلفوا ولولا كلمةٌ سبقت مِن ربّك لَقُضي بينهم فيما فيه يختلفون)[1] است كه به اختلاف قبل از وحي تصريح دارد.
اين اختلاف اوّل ممدوح و مقدّس است، مگر آن‏كه به ظهور حق منتهي نشود كه در آن صورت مذموم است.

آن‏گاه خداي سبحان به دنبال آيه به اختلاف مذموم تصريح نموده، مي‏فرمايد:

مردم در برابر نزول وحي و ابلاغ آن توسّط پيامبران دو دسته شدند؛ عدّه‏اي دستورات آنان را پذيرفتند و تسليم حق شدند و گروهي از عالمانِ دين و حاملانِ وحي، با وجود همه آن بيّنات و معجزات الهي و ظهور حق، از روي بغي و حسد و سركشي حق را نپذيرفتند و زمينه اختلاف در دين را فراهم كردند؛ (...وما اختلف فيه إلاّ الّذين أُوتوه مِن بعد ما جأتهم البيّنات بغياً بينهم... )[2].

توجيه ناپذيري اختلاف نامقدس

شايد برخي براي توجيه «اختلاف نامقدس» بگويند:

اين اختلاف نيز نوعي اختلاف نظر است و عالمانِ ديني نظر شخصي خود را در برابر انبيا ارايه داده‏اند، ليكن اين سخن نادرست است، زيرا :

[1] ـ سوره يونس، آيه‏ء 19.

[2] ـ سوره بقره، آيه 213.