گذرگاه بودن دنيا - شمیم ولایت نسخه متنی

پرهيزكاران كه در دنيا كريمانه زندگي كردند، براي جايگاه ابدي خود خانه‏اي با راهنمايي و معماري انبياي اِلهي ساختند و آن سرايي است خوب؛ (...ولنعم دارالمتّقين)[1]. خانه‏اي كه خداي سبحان آن را به نيكي بستايد، از گزند سوانح ويران‏كننده، مصون است و ساكنانش نيز از غم و اندوه محفوظند.

گذرگاه بودن دنيا

دنيا مسافرخانه است و آخرت دار قرار، چنان‏كه امام علي(عليه‌السلام) مي‏فرمايد:

«أيها الناس إنّما الدنيا دار مجاز والآخرة دار قرار»[2]، زيرا انسان در دنيا و در ميان راه است و آرامش ندارد و به مقصد نرسيده است، ولي وقتي به بهشت رسيد مي‏آرمد، زيرا ديگر حركت به مقصد رسيده است و متحرك به هدف. البته متحرّك ثابت مي‏شود نه ساكن؛ يعني «دار الحركة» به «دارالسكون» منتهي نمي‏شود، بلكه به «دار الثبات» مي‏رسد، زيرا سكون هدفِ حركت نيست، بلكه ثبات هدفِ حركت است. هيچ حركتي به سوي سكون نمي‏رود، مگر اين كه سكونش نسبي باشد، وگرنه متحرك مي‏كوشد تا به دارالقرار و دارالثبات برسد.

ممكن نيست انسان و جهان كه همواره در تلاش، تكاپو و حركتند، اصلاً به آرامش و ثبات راه نيابند، زيرا حركت دائم و مستمر بي‏هدف است؛ در حالي كه فعل حكيم هدفمند است. از اين‏رو، كاروان هستي در آخرت به مقصد مي‏رسد و در آن جا مي‏آرمد.

[1] ـ سوره نحل، آيه 30.

[2] ـ نهج‏البلاغه، خطبه 203.