لطفا منتظر باشید ...
دنياي آنان است و هنوز روزي كه در آن متحيّر و سرگردان خواهند بود، فرا نرسيده است[1]. كسي كه اينگونه به تنعمات دنيوي مينگرد، به آن آلوده نميشود و با چشمپوشي از زرق و برق آن به زندگي ساده قناعت ميكند.
بيرغبتي اميرالمؤمنين(عليه‌السلام) به سيم و زر
علي(عليه‌السلام) در حفظ بيتالمال و رعايت حقوق مردم آنچنان ميكوشد كه به برادر خويش و فرزندان او يك من از گندم را نيز دريغ ميكند، ولي هنگامي كه مستمندي از حضرت تقاضاي اموال شخصي او را ميكند، سخاوتمندانه ميبخشد، چنانكه روزي نيازمندي از حضرت تقاضاي كمك كرد و آن حضرت به شخصي كه مأمور مستغلات ملكي ايشان بود، دستور داد كه به او هزار واحد كمك كنيد. از حضرت پرسيد، از طلا بدهيم يا از نقره؟ امام(عليه‌السلام) فرمود: «كلاهما عندي حجران فأعط الأعرابي أنفعهما له»[2]؛ هر دو نزد من سنگاست. پس هر كدام كه به حال وي نافعتر است، به او عطا كن.همچنين در جنگ جمل، هنگامي كه طلحه و زبير بصره را اشغال كردند، ابتدا به سراغ بيتالمال رفتند و وقتي در آنجا تلّي از طلا و نقره ديدند، گفتند: ما به مقصد رسيديم و پيروز شديم، ولي زماني كه سپاهيان اميرالمؤمنين(عليه‌السلام) حمله كردند و بصره را آزاد كردند، حضرت وارد بيتالمال شد و در مقابل كوهي از طلا و نقره فرمود: «يا صفراء يا بيضاء! غرّي غيري»؛ اي كوه طلا! اي كوه نقره! علي را فريب ندهيد، زيرا كه علي همه دنيا را سهطلاقه كرده است، چه رسد به مقداري از طلا و نقره.[1] ـ نهج البلاغه، حكمت 367. [2] ـ بحارالأنوار، ج 41، ص 32.
