بيداري از غفلت - شمیم ولایت نسخه متنی

دروني خاضع باش، بلكه كرامت انساني خود را حفظ كن.
غذاهاي پس مانده لاي داندن‏ها را «لماظه» مي‏گويند، آن‏چه هم اكنون در دسترس ما است، لماظه گذشتگاني است كه اكنون در زير تلّي از خاك آرميده‏اند. آنان اين غذاها را مصرف كرده، بهره برده‏اند و گذاشتند و رفتند. علي(عليه‌السلام) مي‏فرمايد: انسان آزاده كسي است كه به اين پس مانده‏ها دل نبندد و برده «لماظه»ها نشود؛ «ألا حرّ يدع هذه اللماظة لأهلها؟»[1]؛ آيا آزاد مردي نيست كه اين پس مانده‏ها را براي اهلش واگذارد؟ اين تعبير يكي از بلندترين تعبيراتي است كه در حكمت عملي مطرح مي‏شود.

رياست‏ها پس مانده رفتگان است، زيرا نسل پيشين كه رياست داشتند، آن را رها كرده و رفته‏اند؛ مقام، مال، جاه و هر چه سرمدي نيست، «لماظه» است. هرچه از كرامت انسان آزاده به‏دور است، مانده لاي دندان نسل پيش است.

و از آن بالاتر ز هر چه رنگ تعيّن پذيرد آزاد است.

بيداري از غفلت

كساني كه در تهذيب جان، تربيت اولاد يا تأسيس جامعه فاضله در هر بعدي از ابعاد حكمت عملي و اخلاق غفلت كرده، خوابيده‏اند، با تازيانه مأموران مرگ بيدار مي‏شوند: «الناسُ نيام إذا ماتوا انْتَبَهُوا»[2]؛ مردم خوابند، چون بميرند بيدار مي‏شوند.

گرچه انسان غافل و خواب است، ولي شيطان، راهزنان، دشمنان دين و خدا و
علل و عوامل گمراه‏كننده او بيدارند و از وي غفلت نمي‏كنند.

[1] ـ نهج‏البلاغه، حكمت 456.

[2] ـ بحارالأنوار، ج4، ص43.