عطش‏آفريني دنيا - شمیم ولایت نسخه متنی

خدا و آن‏چه نزد اوست، ماندني است و انسان و
آن‏چه متعلق به اوست، رفتني؛ (ما عندكم ينفد وما عندالله باقٍ... )[1].

از اين‏رو، خداي سبحان عاقلان را به آخرت ترغيب كرده و فرموده است:

(وما الحيوة الدنيا إلّالعب ولهو وللدار الاخرة خير للذين يتّقون أفلا تعقلون)[2]؛ دنيا با همه زرق و برقش جز بازيچه چيز ديگري نيست. بازي مخصوص كودكان است، امّا برخي خُلق و خوي كودكي را تا سنين سالمندي حفظ مي‏كنند و اگر به هشتاد سالگي هم رسيده باشند، در حقيقت كودكي هشتادساله‏اند؛ يعني هشتاد سال بازي كرده‏اند.

در گذر از كوي و برزن وقتي كودكان و نوسالاني را سرگرم خاك‏بازي يا سنگ‏بازي مي‏بينيم، به كارشان لبخندي مي‏زنيم كه چه مي‏كنند، زيرا در پايان روز سنگ‏ها را در كنار كوچه رها مي‏كنند و دست و دامن را مي‏تكانند و با دست خالي و بدني خسته از بازي به منزل مي‏روند. عده‏اي نيز از بالا به حال ما مي‏نگرند و به كار ما لبخند مي‏زنند كه اين‏ها براي ميز، پست و مقام چه مي‏كنند. در اواخر عمر، روز بازنشستگي و درماندگي، بايد ميزها و پست‏ها را رها كنند و فرسوده بازنشست شوند.

عطش‏آفريني دنيا

انسان تشنه هنگامي كه آب زلال و گوارا مي‏نوشد، بر آن مسلط است و آن را جذب، هضم و تبديل مي‏كند، ولي اگر آب شور بنوشد، گرفتار آن آب شور خواهد شد؛ چون چنين آبي در حقيقت دستگاه گوارش او را در اختيار مي‏گيرد و بر عطش وي مي‏افزايد و او ناچار است كه بار ديگر قدحي از آب بنوشد كه آن نيز اگر شور باشد،
عطش او را بيشتر مي‏كند. دنيا بسان آب شور است.

[1] ـ سوره نحل، آيه 96.

[2] ـ سوره انعام، آيه 32.