كه خداوند به صورت مفرد از خود ياد كرده، تفاوت دارد، زيرا در مواردي كه جمع ذكر شده، انجام كار به فرشتگان محوّل شده و آنان كار را انجام ميدهند[1]؛ (إنا أعطيناك الكوثر)[2].
لذا در اينگونه موارد، لفظ جمع يا متكلّم مع الغير (ما) به كار رفته است، ولي در جايي كه كار مخصوص خداوند است، لفظ هم به صورت مفرد آمده است. بنابراين جمع آوردن (الذين امنوا) در آيه ولايت براي تعظيم و تكريم حضرت علي(عليه‌السلام) نيست، بلكه براي تشويق است.
مردان الهي نسبت به هوسها، خواستهها، گفتار و اعمال غير خدايي بياعتنا هستند و فقط به خدا، مظاهر الهي، خاطرات، سخنان و اعمال خدايي توجّه دارند. از اينرو با اين كه قلبشان متوجّه خداست، صداي فقير را كه فرستاده خداست، ميشنوند؛ «إنّ المسكين رسول الله»[3] و اين شنيدن و اجابت در خواست، هر كدام عبادت جداگانهاي براي آنان است، گرچه در حال نماز باشند.
سنّت الهي نيز بر اين است كه خداي سبحان از طرفي توان مالي شخص را بهبود ميبخشد و از سوي ديگر، فقير را به سوي او اعزام ميكند تا او را بيآزمايد، چنانكه در ايّام حجّ به صيدهاي دامنه كوه عرفات دستور ميدهد تا در تيررس حاجيان مُحْرِم قرار گيرند؛ (وليبلونّكم اللّه بشيء من الصيد تناله أيديكم ورماحكم)[4] و از طرف ديگر حاجيان مُحْرِم را از شكار نهي ميكند؛ (لاَتقتلوا الصيد وأنتم حُرُم)[5] تا بدين وسيله حاجيان را آزمايش كند، و اگر اين مرحله از كار نباشد، امتحان الهي محقق نميشود.
[1] ـ مانند «إنّا أنزلنا إليكم نوراً مبيناً»؛ سوره نساء، آيه174. [2] ـ سوره كوثر، آيه 1. [3] ـ نهجالبلاغه، حكمت 304. [4] ـ سوره مائده، آيه94. [5] ـ سوره مائده،آيه95.