پيامبر اكرمصلي الله عليه و آله و سلم فرمود:
«من أخلص للّه أربعين صباحاً فجّر اللّه ينابيع الحكمة من قلبه علي لسانه»[1]؛ كسي كه چهل شبانهروز با اخلاص عمل كند، فيض علمي حق از قلب او خواهد جوشيد و بر زبان او جاري خواهد شد.
اگر انساني بخواهد، صحنه نفس او براي خدا خالص باشد، بايد محبّ خدا شود. انساني كه خداوند محبوب او است، جز براي خدا كار نميكند. قرآن كريم ميفرمايد: (ومن النّاس من يتّخذ من دون الله أنداداً يحبّونهم كحبّ الله والذين امنوا أشدّ حبّاً للّه)[2]؛ مؤمنان دوستان خدا هستند، ولي كافران و مشركان دوستان بتها، اما محبت مؤمنان به خدا از محبت مشركان به بتها بيشتر است، زيرا خدا كامل و زيباست و انسان، عاشق و محبّ كمال و زيبايي است، پس عاشق و محبّ خدا است و راه رسيدن به اين محبت، معرفت حق و اسماي جلال و جمال او است.
محبت بر دو گونه است:
1. محبّت صادق، محبّت صادق آن است كه انسان كمال را درست تشخيص بدهد. البته وقتي به كمال آگاهي بيابد، به آن دل ميبندد، مانند محبّت به خداوند.
[1] ـ بحارالأنوار، ج67، ص249. [2] ـ سوره بقره، آيه 165.