قرآن ادب برخورد با ديگران را نه تنها در قلمرو برادران اسلامي لازم ميشمارد و با دستور (إِنَّما المؤمنون إِخوة)[1]، آيين برادري و برابري را در بين مسلمانان اِحيا ميكند، بلكه برابر با داعيه جهانشمول بودنش، اساس صفا و صميميت انساني را در بين تمام جوامع بشري سودمند ميشمارد.
برپايه قرآن، ماداميكه شخص يا گروهي خيال خام و خانمانسوز فتنه را در سر نميپرورانند و هوس سرد ستمگري را در دل سان نميدهند، بايد با همه آنها به ميزان قسط و عدل عمل كرد و احترام متقابل را با گراميداشت عدل و دادِ همهجانبه حفظ نمود: (لاينهيكم الله عن الَّذين لم يقاتلوكم في الدّين ولم يخرجوكم من دياركم أَن تبرُّوهم وتقسطوا إِليهم إِنَّ الله يحبُّ المقسطين)[2]؛ خداوند شما را نهي نميكند، از كساني كه در دين با شما نجنگيدند و شما را از شهرتان بيرون نكردند، اينكه به آنها نيكي كنيد و با آنها با عدالت رفتار كنيد كه همانا خداوند عدالتپيشگان را دوست دارد.
از آنجا كه انسان با (أَحسن تقويم)[3] خلق شد و شايسته پرورش موجودي اينچنين، همانا برخوردي اَحسن است، خداوند در قرآنكريم فرمود:
[1] ـ سوره حجرات، آيه 10. [2] ـ سوره ممتحنه، آيه 8. [3] ـ سوره تين، آيه 4.