شمیم ولایت نسخه متنی

(قل إِن كنتم تحبُّون الله فاتَّبعوني يحببكم
الله)[1]؛ بگو اگر شما خدا را دوست داريد پيرو من باشيد تا محبوب خدا شويد.

در گذشته نيز از اميرمؤمنان(عليه‌السلام) نقل شد:

ما برح لله عزّت آلائه في البرهة بعد البرهة وفي أَزمان الفترات عبادٌ ناجاهم في فكرهم وكلّمهم في ذات عقولهم[2].

يعني خداوند كه نعمت‏هايش بزرگ باد در هر عصر و زماني همواره بندگاني داشته كه به فكر آن‏ها الهام مي‏كرده و در وادي عقل و انديشه با آنان سخن مي‏گفته است.
اينان هر لحظه با عبادت بهره تازه‏اي از يقين مي‏برند و با يقين برتر عبادت بهتر انجام مي‏دهند، چنان‏كه صاحب‏نظران با فكر بهره جديدي از يقين نظري مي‏برند و با آن يقين كليد حلّ دشواري‏هاي نظري را به‏دست مي‏آورند.

3. رسالت قرآن در معاشرت

خطاب‏هاي قرآني كه در قالب جمع ادا شده است، مردم را به اجتماع فرا مي‏خواند و جامعه را مسؤول مي‏داند و در برخوردهاي اجتماعي آداب و سنني را تعليم مي‏دهد كه با كرامت انسان هماهنگ، و با «احسن تقويم» بودن بشر مناسب باشد.

از اين‏رو، قرآن تمام اوصاف رنج‏آور و جدايي‏زا را نكوهش كرده و تمام فضايل مهربار و وصل‏آور را ستوده است و تأثير اختلاف‏هاي نژادي و بومي و زماني و اقليمي و نظاير آن را فقط در محدوده ابزار شناسايي يك‏ديگر امضا مي‏كند، نه فخر بر هم‏ديگر.
قرآن مباهات را در نفي فخرفروشي و ترك تباهي مباهات و طرد بزه‏كاري جاه‏طلبي و زدودن غبار كبر و دودِ سياه ديوان‏سالاري و ساير معاصي مي‏داند.

[1] ـ سوره آل‏عمران، آيه 31.

[2] ـ نهج‏البلاغه، خطبه 222.