اگر شناخت خداوند و شهادت به توحيد و خشيت از او نفسي و متوسط باشد، از بهشت هميشگي (جنّات عدن) برخوردار مي‏شوند و اگر عقلي و عالي باشد، از دو بهشت بهره‏مند مي‏گردند؛ يكي بهشت عدن و ديگري بهشت لقاي الهي؛ (ولمن خاف مقام ربّه جنّتان)[1]، (فادخلي في عبادي * وادخلي جنّتي)[2]. از اين رهگذر بود كه به خاتم انبيا دستور داده شد تا طلب افزوني علم الهي كند؛ (وقل ربّ زدني علماً)[3]، و نيز موساي كليم(عليه‌السلام) از بنده صالحي كه علمش از نزد خدا بود، يعني حضرت خضر(عليه‌السلام) اجازه خواست تا از او پيروي كند و از تعليم او به رشد بيشتري دست يابد؛ (هل أتّبعك علي أن تعلّمنِ ممّا علّمت رشداً)[4].

انذار مهم‏ترين رسالت پيامبرصلي الله عليه و آله و سلم

قرآن كريم، گرچه اعزام انبياي پيش از اسلام و نيز پيامبر خاتم را، هم براي بشارت اطاعت كنندگان و هم براي انذار و ترساندن تبه‏كاران دانسته است: (فبعث الله النبيّين مُبشِّرين ومُنذِرين)[5] و (يا أيّها النبي إنّا أرسلناك شاهداً ومُبشّراً ونذيراً)[6]، ليكن در هيچ آيه‏اي سِمت پيامبرصلي الله عليه و آله و سلم را در بشارت حصر نكرده و در آيات فراواني وظيفه آن حضرت را تنها ترساندن دانسته است، مانند (إنّما أنت نذير)[7]، (إن أنت إلاّ نذير)[8]، (إن أنا إلاّ نذير)[9].

[1] ـ سوره الرحمن، آيه 46.

[2] ـ سوره فجر، آيات 30 ـ 29.

[3] ـ سوره طه، آيه 114.

[4] ـ سوره كهف، آيه 66.

[5] ـ سوره بقره، آيه 312.

[6] ـ سوره احزاب، آيه 54.

[7] ـ سوره هود، آيه 21.

[8] ـ سوره فاطر، آيه 32.

[9] ـ سوره شعراء، آيه 115.