عصاره آيات فوق حصر مأموريت رسول اكرم‏صلي الله عليه و آله و سلم در انذار است و به جهت اهتمام به مسأله ترس از خدا، در بامداد رسالت آن حضرت از بشارت سخني نيست، بلكه صلاي وحي در بامداد رسالت با انذار آغاز مي‏شود؛ (يا أيّها المدّثّر * قُم فأنذر)[1]، زيرا هراس از خداي سبحان عين سرور است و ترس از حضرتشْ عين اميد.

پس سهم مهمّ رسالت پيامبرصلي الله عليه و آله و سلم در انذار مردم است، زيرا امّتِ خداترس از هيچ فرد يا ملّتي نمي‏هراسد و از حوادث خطرناك روي بر نمي‏تابد. لذا هم در دنيا از بردگي ديگران رهاست و هم در قيامت از عذاب الهي آزاد است، ولي ملّت تبه‏كارِ بي پرواي از خدا، به جهت ارتكاب معاصي گرفتار ترس از سلطان زورگو خواهد شد. در نتيجه به ذلّت و بردگي تن مي‏دهد، چنان كه از امام صادق(عليه‌السلام) رسيده است: «إنّ أحدَكم ليُكثر به الخوفُ من السلطان وما ذلك إلاّ بالذنوب فتوقّوها ما استطعتم ولا تمادوا فيها»[2]؛ برخي از شماها از سلطان به شدت مي‏ترسند! علت آن جز گناه چيز ديگري نيست، پس تا مي‏توانيد از گناه پرهيز كنيد و بر آن اصرار نورزيد.

محور رسالت دانشمندان

سرلوحه رسالت دانشمندان دين نيز ترساندن مردم از خداوند عزّ وجل است، گرچه تعليم احكام و تبليغ پيام‏هاي خداوندي از وظايف رسمي آنان است، زيرا قرآن كريم هدف هجرت به حوزه‏هاي علميّه و فراگيري علوم الهي را تبليغ پيام و تعليم احكام، يا تأليف كتاب و ايراد خطابه و... نمي‏داند، بلكه مقصود نهايي هجرت را انذار مردم شمرده است: (فلولا نفر من كلّ فرقةٍ منهم طائفة ليتفقّهوا في الدين وليُنذروا قومهم إذا رجعوا إليهم لعلّهم يَحذرون)[3]؛ يعني هدف اصلي از تفقه در دين ترساندن مردم است، چنان‏كه حضور مردم و آشنايي آنان به احكام يا حكمت‏هاي ديني نيز براي بر حذر بودن و پذيرش انذار در پرهيز از هرگونه تبه‏كاري است.

[1] ـ سوره مدّثر، آيات 21.

[2] ـ اصول كافي، ج2، ص275.

[3] ـ سوره توبه، آيه 221.