از نظر جنگ با زرق و برق بيرون نيز آن حضرت ميفرمايد:
«إليكِ عنّي يا دنيا ... أُعرُبي عَنّي»[1]؛ اي دنيا! از من دور و غايب شو و خودت را به من نشان مده كه خريدار تو نيستم. اين سخن را حضرت در دوران انزوا نفرمود، بلكه در دوران حكومتش با دنيا چنين برخورد ميكرد.
امير مؤمنان خطاب به مردم ميفرمايد:
شما مثل من نميتوانيد زندگي كنيد، ولي از حلال خدا نگذريد و وارد مرز حرام نشويد؛ «ألاوإنّكم لاتقدرون علي ذلك ولكن أعينوني بورع وإجتهاد وعفة وسداد»[2].
اميرالمؤمنين(عليه‌السلام) درباره بهرهوري از حلال نيز ميفرمايد:
«أسهروا عيونكم وأضمروا بطونكم... وخذوا من أجسادكم فجودوا بها علي أنفسكم ولاتبخلوا بها عنها»[3]؛ چشمهاي خود را به كمخوابي و بيخوابي عادت دهيد تا بتوانيد در آخر شب بيدار باشيد و شكمهاي خود را هم لاغر كنيد.
پرخوري هم از نظر عقل بد است و هم از نظر نقل، زيرا مقدار زيادي از غذاهايي كه ميخوريم، مورد نياز بدن نيست و چون بدن براي تبديل آن مجبور ميشود تلاش و كوشش كند و آن را دفع كند، روح كه بايد به فرزانگي نايل شود، سرگرم زبالهروبي ميگردد، بسان مهندسي كه ميتواند نقشهاي جامع براي شهري تهيه و اجرا كند، ولي به زبالهروبي مجبور شود.
از اينرو اميرالمؤمنين(عليه‌السلام) فرمودند: شما در جنگ با هوس و لهو و لعب درون و بيرون، بايد سخاوتمندانه از جسم خودتان بكاهيد و به سود جانتان حركت كنيد. دنيا از راه نفس اماره انسان را فريب ميدهد كه بايد آن را در صحنه جهاد اكبر سركوب كرد و اگر منزه شويم، تعلقات ما كم ميشود. آنگاه وارد قلعه امني ميشويم كه هيچ كسي به ما دسترسي ندارد و از گناه به آساني ميگذريم.
[1] ـ نهج البلاغه، نامه 45. [2] ـ همان. [3] ـ همان، خطبه 183.