صهبای حج

پس روشن مي‏شود كه علّت قابلي همچنان كه در قرون گذشته بوده: (شرع لكم من الدّين ما وصّي به نوحاً... )[1]، باز هم تا زماني كه انسان بر زمين زندگي مي‏كند، همچنان باقي و پابرجا مي‏ماند.

اما علّت فاعلي، خداست كه هرگز تغيير و دگرگوني را بر كرامتش دسترس نيست، چون ذات او چشمه حيات است كه مرگ در آن راه ندارد و چشمه نور، كه تاريكي در آن نيست و چشمه علم، كه جهل را بدان راه نيست و چشمه قدرت كه در آن درماندگي نباشد، چون خدا زنده‏نامير است[2] و نور آسمانها و زمين است[3]. پس او را محو و نابودي نيست و از دايره دانش و علم او ذرّه‏اي كوچك نيز نه در زمين و نه در آسمان پنهان نمي‏ماند[4] و نهان‏شونده‏اي بر او نهان نيست[5] و سرگشته نمي‏شود و فراموش نمي‏كند[6]، كه پروردگارت فراموشكار نيست[7] و چون او به همه چيز تواناست[8] و هرگز چيزي او را به عجز وانمي‏دارد[9] و در آفرينش چيزي ابداً خستگي و ماندگي او را فرا نمي‏گيرد[10]، پس او به مصالح و مفاسد انسان آگاه است و بر تعليم و هدايت او به مدارج بالا و هشدار به او از سقوط، و تبيين درجات و اِعلام دركاتش تواناتر است. خداوند ما را از شرور نفْسهامان و كردارهاي زشتمان پناه دهد!

[1] ـ سوره شوري، آيه 13.

[2] ـ سوره فرقان، آيه 58.

[3] ـ سوره نور، آيه 35.

[4] ـ سوره يونس، آيه 61.

[5] ـ سوره آل عمران، آيات 5 و 29.

[6] ـ سوره طه، آيه 52.

[7] ـ سوره مريم، آيه 64.

[8] ـ سوره بقره، آيه 20.

[9] ـ سوره فاطر، آيه 44.

[10] ـ سوره ق، آيه 38.