دعاي حضرت ابراهيم(عليه السلام) كه در آن از خداي سبحان امنيت و بهرهمندي اقتصادي براي مكه و ساكنان آن خواسته شده، جامع بين تكوين و تشريع است: (وإذ قال إبراهيم ربّ اجعل هذا بلداً امناً وارزق أهله من الثمرات من امن منهم بالله واليوم الاخر قال ومن كفر فأمتّعه قليلاً ثمّ أضطَرُّه إلي عذاب النّار وبئس المصير)[1].
با اين توضيح كه: بشر تكيهگاهي ميخواهد تا با اتكاي به آن، امنيت جان، عرض و مال او حفظ شود، خداي سبحان بعضي از سرزمينها، زمانها، اشخاص و اشيا را امن اعلام كرد. آنگاه از طرفي به مردم فرموده تا به اين مناطق امن بروند و از سوي ديگر برخي امور را در اين محدودهها تحريم كرده، تا خوي تعدّي و تجاوز از بشر گرفته شود. بنابراين، حج و عمره به عنوان يكي از اركان دين، امنيت مردم را تأمين كرده، قهراً دين تكيهگاه مردم ميشود. از اينرو هر جامعهاي كه از اين گونه معارف كمتر برخوردار است، گرفتار درندهخويي و خونريزي بيشتري است، و مردم آن از حيوانات هم بدترند؛ زيرا قدرت درندگي حيوانات محدود است و اگركسي از شعاع قدرت آنها فاصله بگيرد در امان است، امّا در جوامع انساني به لحاظ وجود سلاحهاي ويرانگر نه شرق از غرب در امان است و نه غرب از شرق. بنابراين، تنها تكيهگاه امنيت بشر، اشيا، اشخاص، مكانها و زمانهاي وابسته به ديناست.
خداي سبحان براي تبيين و تثبيت امنيت همهجانبه حرم و ساكنان وزائران آن، سراسر حج را محترم و از شعائر الهي برشمرد و خطاب به همه انسانهافرمود: هيچ كس حق ايجاد مزاحمت براي حاجي، معتمر و نيز قربانيايكه حاجي به همراه ميبرد ندارد: (يا أيُّها الَّذين امنوا لاتحلوا شعائراللهولاالشهر الحرام ولاالهدي ولاالقلائد ولاامّين البيت الحرام يبتغون فضلاً من ربهم ورضواناً)[2].
[1] ـ سوره بقره، آيه 126. [2] ـ سوره مائده، آيه 2.