(واعتصموا بحبْل الله جميعاً ولا تفرّقوا واذْكروا نعمت‏الله عليكم إذ كنتم أعداءً فألّف بين قلوبكم فأصبحتم بنعمته إخواناً وكنْتم علي شفا حفرة من النّار فأنقذكم منها كذلك يبيّن الله لكم اياته لعلّكم تهتدون)[1].

بر اساس اين آيه شريفه، هر فردي گذشته از آنكه موظف است به قرآن و عترت كه بهترين حبل و دستاويز انسانهاست تمسك جويد، بايد همراه با مسلمانان و در كنار آنان باشد و با هم به ريسمان الهي، اعتصام جويند. اين هماهنگي دين، نعمت ويژه الهي است كه نبايد از آن غفلت كرد. چنانكه نبايد از خطر دشمني و اختلاف كه همانند حركت در لبه دره و گودال آتش است غافل بود.

همچنين خداي سبحان مي‏فرمايد: با هم اسلام را بپذيريد و در پرتو وحي الهي، زندگي مسالمت آميزي داشته باشيد و از اختلاف و تشتّت كه پيروي از گامهاي شيطان است پرهيز كنيد؛ زيرا او دشمن آشكار شماست و بارزترين مظهر عداوت او، ايجاد فتنه و آشوب و اختلاف و تفرقه است:

(يا أيّها الّذين امنوا ادْخلوا في السِّلم كافّة ولا تتّبعوا خطوات الشّيطان إنّه لكم عدوّ مبين)[2].

منشأ اختلافِ بعد از علم

توده مردم، تابع دانشمندان و صاحب‏نظرانند؛ اگر آنان هماهنگ و همسو باشند شكافي در متن جامعه پديد نمي‏آيد، و اگر عالمان معاذالله كينه‏توز و تشتّت‏طلب باشند اميدي به اصلاح جامعه نيست و هرگز طعم گواراي وحدت به ذائقه اين جوامع پيرو و محروم نمي‏رسد و بوي صفا و وفا به مشام آنها نخواهد رسيد.

[1] ـ سوره آل عمران، آيه 103.

[2] ـ سوره بقره، آيه 208.