صهبای حج نسخه متنی

از اين رو قرآن كريم علما و دانشمندان را پيش از ديگران و بيش از آنان، سفارش به اتحاد مي‏كند و خطر اختلاف را كه از دنيادوستي نشئت مي‏گيرد به آنها هشدار مي‏دهد و آنان را از عذاب روزي مي‏ترساند كه در آن روز برخي از چهره‏ها دگرگون مي‏گردد[1].

قرآن كريم گرچه اختلاف‏نظر را كه زمينه دستيابي به هدف مشترك است و همانند اختلاف دو كفه ترازو، كه براي هماهنگي وزن و موزون تلاش مي‏كنند، لازم و سودمند مي‏داند، ولي اختلاف بعد از علم و روشن شدن واقع را كه غرضي جز نيل به هدف پليد نفساني در آن نيست زيانبار دانسته و دانشمندان را مسئول آن اعلام كرده و منشأ تفرقه بعد از علم و آگاهي به حق را ظلم و تعدّي مي‏داند: (وما اختلف فيه إلاّ الّذين أُوتوه من بعد ما جاءتهم البيّنات بغياً بينهم)[2]، (وما اختلف الّذين أُوتوا الكتاب إلاّ من بعد ما جاءهم العلم بغياً بينهم)[3]، (وما تفرّقوا إلاّ من بعد ما جاءهم العلم بغياً بينهم)[4]، (فما اختلفوا إلاّ من بعد ما جاءهم العلم بغياً بينهم)[5].

بغي و تجاوز هرگز در محدوده قوانين الهي و نسبت به احكام اسلامي، مخصوصاً درباره تعيين سرنوشت سعادت و شقاوت جوامع بشري، وسيله نيل به كمال نخواهد بود، بلكه زيان آن دامنگير باغيان و متعدّيان خواهد شد:

(ولا يَحيق المكر السَيِّي إلاّ بأهله)[6].

[1] ـ سوره آل عمران، آيات 106 ـ 105.

[2] ـ سوره بقره، آيه 213.

[3] ـ سوره آل عمران، آيه 19.

[4] ـ سوره شوري، آيه 14.

[5] ـ سوره جاثيه، آيه 17.

[6] ـ سوره فاطر، آيه 43.