تجلّي اوصاف بنيانگذاران كعبه در آن بنا - صهبای حج نسخه متنی

پايه‏هاي كعبه بر خلوص بالا برده شد و به سبب تقوا مورد پذيرش خداوند قرار گرفت و چون هندسه كعبه بر توحيد، و آبادي آن بر تقوا و خلوص استوار شده، از شرف نسبت به خداي سبحان(بيت‏الله) برخوردار گشته و خانه خدايي شده كه
هر آنچه در آسمانها و زمين است از آنِ اوست و به اذن خداوند متعالي رفيع شده و نام خداي سبحان در هر لحظه از روز و شب در آن ياد مي‏شود و شجره طوبايي شده كه ميوه‏هايش در سراسر گيتي به صورت خانه‏هايي درآمده است كه به اذن خداوند رفيع گشته است. اين خانه‏ها همان مساجد و مشاهد مشرفه و مانند آن است كه به رخصت خداوند سرشار از نام و ياد اوست: (في بيوتٍ أذن الله أن ترفع ويذكر فيها اسمه)[1].

تجلّي اوصاف بنيانگذاران كعبه در آن بنا

از آنجا كه هر مؤثّري در اثر خاص خويش تجلي دارد و هر اثري واجد مزاياي ويژه مؤثّر خود خواهد بود و آنچه درباره كلام متكلم آمده است: «المرء مخبوءٌ تحت لسانه»[2]، و يا درباره نوشته نويسنده آمده است: «كتاب المرء معْيار فضله ومسْبار نبله»[3] و يا درباره فرستاده مرسِل آمده است كه: «رسولك ميزان نُبْلِك»[4]، همه اينها تمثيل است، نه تعيين و روح جامع همه آنها اين است كه «اثرْ جلوه مؤثر است و مؤثر در اثر خويش نهفته است». از اين رهگذر مي‏توان همه آثار خليل و ذبيح(عليهما السلام) را در مهندسي و معماري و بنّايي كعبه جستجو كرد و هر وصف ممتازي كه در قرآن كريم يا سخنان عترت طاهرين(عليهم السلام) درباره شخصيّت برجسته اين دو پيام‏آور بزرگ وحي الهي آمده باشد، براي ترسيم خطوط چهره معنوي كعبه سند گويايي است.

[1] ـ سوره نور، آيه 36.

[2] ـ نهج البلاغه، حكمت 148 و 392.

[3] ـ شرح غرر الحكم، ج 4، ص 635.

[4] ـ همان، ص 100.