قُرب خداوند به بندگانش - صهبای حج نسخه متنی

پس شايسته نبود كه من صدهزار برابر دعاي مستجاب را به‏خاطر يك دعا كه برآورده‏شدنش
معلوم نيست واگذارم[1]. مشابه اين نَقل، درباره ديگر صحابه نيز روايت شده است[2].

قُرب خداوند به بندگانش

حج به سبب آگاهي خاصي كه جز در عرفات در جاي ديگري يافت نمي‏شود: «الحجُّ عرفة»[3]، موجب تعالي و نيل انسان به اوج قلّه عالم امكان، يعني خُلق عظيم است. توضيح اينكه، روز عرفه و سرزمين عرفات هر يك مقامي ويژه دارد كه رسيدن بدانها براي آن حج‏گزاري ميسّر مي‏شود كه اين دو را در ديگر زمانها و مواقف معيّن حج درك كند و بدين ترتيب براي درك آنچه كه سزاوار عرفه و عرفات است، يعني دعا كه مغز عبادت[4] و كهف اجابت است، همچنان كه ابرها كهف باران است[5] خود را آماده كند.

دعايي كه وسيله قضاي حاجتي از حوايج نفساني نيست، بلكه خود عين اجابت است و در آن جز خدا و بي‏نيازي از نياز، چيز ديگري خواسته نمي‏شود و جز كمال انقطاع به سوي خداي تعالي درخواست نمي‏شود و در آن قصدي جز از هم‏شكافتن همه حجابهاي نوراني نيست تا روح به عزّ عرش خدا بياويزد و به معدن عظمت برسد و خود بنفسه عظيم شود[6].

نزديكي خداوند سبحان به بندگانش آن گونه كه خود متذكر شده داراي مراتب و درجاتي است كه با طي هر مرحله مي‏توان به مرحله بعد رسيد؛ با اين ويژگي كه پيمودن هر مرحله، به نيايش فروغ تازه‏تري مي‏بخشد و به دعا جذبه ويژه عطا مي‏كند. اين مراتب كه برخي از آنها از برخي ديگر نزديكتر است برابر
آيات قرآن كريم عبارت است از:

[1] ـ كافي، ج 2، ص 508 و ج4، ص465.

[2] ـ همان، ج 4، ص 466 ـ 465.

[3] ـ محجّة البيضاء، ج 2، ص 204.

[4] ـ بحار، ج 90، ص 300.

[5] ـ كافي، ج 2، ص 471.

[6] ـ مفاتيح الجنان، مناجات شعبانيه.