لطفا منتظر باشید ...
علينا)[1]،جبرئيل(عليهالسلام) كه مأمور تعليم مناسك به ابراهيم خليل(عليهالسلام) بود، به هنگام حضور در سرزمين عرفات، به آن حضرت گفت: «هذه عرفات فاعرف بها مناسكك واعترف بذنبك»[2].4 ـ حضرت ابراهيم(عليه السلام) قبل از روز نهمذيحجه خواب ديد كه فرزندش را ذبح ميكند. وقتي از خواب بيدار شد به حالت تروي و فكر فرورفت كه آيا اين رؤيا الهي و به منزله دستور آسماني است يا نه. از اينرو روز هشتم را «يومالترويه» مينامند. گرچه ممكن است راز تسميه آن به يومالترويه اين باشد كه در آن روز براي سقايت حاج، آبگيري ميكردند تا زائران را در عرفات و مشعر و منا آب دهند. چنانكه امام صادق(عليه السلام) فرمود: «إن إبراهيم أتاه جبرئيل عند زوال الشمس من يوم التروية فقال: يا إبراهيم ارتو من الماء لك ولأهلك. ولم يكن بين مكة وعرفات يومئذ ماء فسميت التروية لذلك»[3].رؤياي مزبور، در شب نهم ذيحجه نيز براي حضرت ابراهيم(عليه السلام) تكرار شد، از اينرو بر آن حضرت مسلّم شد كه بايد فرزندش اسماعيل را ذبح كند، و چون اين معرفت در روز نهم و در سرزمين عرفات حاصل شد آن روز را «عرفه» و آن سرزمين را «عرفات» ناميدند[4].
نكاتي درباره عرفات
1 ـ عرفات نزد برخي لغويان، مانند مؤلّف منتهيالارَب، اسمي است منصرف كه تنوين ميپذيرد، چنانكه در آيه (فإذا أفضتم من عرفاتٍ فاذكروا الله عند المشعر الحرام)[5]، با تنوين جرّ آمده است. گروهي ديگر آن را بر اثر عَلَميّت و تأنيث، غيرمنصرف دانسته، تنوين آن را تنوين صرف نميدانند،[1] ـ سوره بقره، آيه 128. [2] ـ كافي، ج 4، ص 207. [3] ـ همان. [4] ـ درّ المنثور، ج 7، ص 111. [5] ـ سوره بقره، آيه 198.
