سيرت حيواني منكران ولايت - صهبای حج نسخه متنی

پس حاجي راستين كه از اسرار حج آگاه است و در پرتو آشنايي با اسرار ولايت، قرآن و عترت را حقيقتي تفكيك‏ناپذير مي‏داند مي‏تواند در قيامت صحنه وسيعي را روشن كرده، در قلمرو شعاع نور خود شفاعت كند و به ياري گرفتاران در صحنه قيامت بشتابد. در آن روز كساني كه حق شفاعت ندارند عاجزند. در آن روز رابطهْ حكومت نمي‏كند. در آن روز برادر از برادر و فرزند ازپدر و مادر فرار مي‏كند:

(يوم يفرّ المرءُ من أخيه* وأُمِّه وأبيه* وصاحبته وبنيه* لكلّ امرِي‏ءٍ منهم يومئذ
شأن يغنيه)[1]

مانند هنگام خطر سقوط هواپيما در فضا يا غرق كشتي در دريا كه هيچ كس به فكر ديگري نبوده و هر كس به فكر نجات خويش است. آن روز تنها مؤمنان راستين و حج‏گزاران واقعي كه به اسرار ولايت و حج آشنايند از كسي فرار نكرده، به ياري و شفاعت گرفتاران مي‏شتابند.

سيرت حيواني منكران ولايت

نقش پذيرش يا انكار ولايت معصومين(عليهم السلام) در ساختار سيرت و حقيقت انسان، در روايت گذشته به روشني بيان شده بود. همچنين در اين باره سَدِير صيرفي مي‏گويد: در سرزمين عرفات، در محضر امام صادق(عليه السلام) بودم. مشاهده انبوه جمعيتِ در حال نيايش و دعا، مرا در اين انديشه فرود برد كه آيا همه اينان گمراه و اهل عذابند؟ در اين حال، امام صادق(عليه السلام) فرمود: سدير! تأمّل و دقّت كن. با تصرف آن حضرت مشاهده كردم كه باطن بسياري از آن جمعيت حج‏گزار، انساني نيست[2].

راز اين مطلب همان‏گونه كه در حديث قبل آمده بود، اين است: كسي كه نصّ صريح پيامبر اكرم‏صلي الله عليه و آله و سلم درباره جانشيني امامان معصوم(عليهم السلام) را از روي علم و عمد ناديده گرفته، انكار كند و معتقد به ولايت آنان نباشد حقيقت او حقيقت انسان نيست.

آنان كه از روي علم و عمد احكامشان را از غير اهل بيت عصمت و طهارت(عليهم السلام) فرا گرفته‏اند گرچه ممكن است براي خدا و نيز با مال حلال به مكّه روند و مناسك حجّ و زيارت را هم به ظاهر بر طبق دستورهاي فقهي مذهب خود انجام دهند، ليكن چون به ولايت تكويني و تشريعي عترت طاهرين ايمان
ندارند، باطنشان كه انكار ولايت است به صورت حيوانيت ظهور مي‏كند. در نتيجه حجّ و زيارت و ساير عبادات آنها پذيرفته نخواهد شد.

[1] ـ سوره عبس، آيات 37 ـ 34.

[2] ـ مناقب، ج 4، ص 235 ـ 234. سدير الصيرفي قال: كنت مع الصادق(عليه‏السلام) في عرفات، فرأيت الحجيج وسمعت الضجيج فتوسمتُ وقلتُ في نفسي: أتري هؤلاء كلّهم علي الضلال؟ فناداني الصادق(عليه‏السلام) فقال: «تأمّلْ! » فتأملتُهم فإذاهم قردة وخنازير.