فصل سوم : حج در قرآن و سنّت - صهبای حج نسخه متنی

فصل سوم : حج در قرآن و سنّت

سيماي حج در قرآن كريم

ميثاق و عهد مخصوص الهي

حج با كرامت ويژه‏اي كه دارد عهدي الهي است كه بدان تشرّف جُسته مي‏شود. از اين رو تعبير از وجوب حج به سياق خطاب امري، آن گونه كه در مورد نماز و زكات آمده: (أقيموا الصلوة واتوا الزّكوة)[1]، نيست؛ بلكه تعبير از وجوب آن به زبان ميثاق و عهد مخصوص الهي است: (وللهِ علي النّاس حِجُّ البَيْت)[2] و نظير چنين عهدي كه در آن كلمه مركب از لام(لِ) و اسم جلاله آمده و بر متعلّق خود مقدّم شده باشد، در عبادات ديگر سابقه ندارد.

اين تعبير خاص، به خوبي نمايانگر اهميت حج است؛ گرچه خداوند فرمود: روزه براي من است: «الصوم لي وأنا أجزي عليه»[3]، امّا حج نيز واجد روزه است؛ زيرا حج‏گزاري كه قرباني نيابد، بايد سه روز در حج و هفت روز در هنگام بازگشت،

[1] ـ سوره بقره، آيه 43.

[2] ـ سوره آل عمران، آيه 97.

[3] ـ وسائل‏الشيعه، ج 7، ص 290.