فصل دهم : افاضه به منا و بيتوته در آن - صهبای حج نسخه متنی

فصل دهم : افاضه به منا و بيتوته در آن

پس از طلوع آفتاب روز دهم ذيحجه، حاجيان كه شب را در كوچ از عرفات به مشعر و وقوف در مشعر سپري كرده‏اند، به منا مي‏آيند تا اعمال خاص آن سرزمين را به جا آورند.

امام سجّاد(سلام الله عليه) به شبلي فرمود: «آنگاه كه به منا رسيدي، آيا احساس كردي كه به مطلوب و خواسته‏ات نايل آمدي و حاجاتَت برآورده شد؟»[1].

انسان، جاودانگي را دوست دارد، از اين‏رو آرزوي او نيز فراهم كردن چيزي است كه هميشه با او باشد. آن كس كه به فكر جمع مال است در اشتباه بوده و براي خود بلا تهيه كرده، وزر و وبال جمع مي‏كند؛ زيرا:

اولاً

او به مال علاقه‏مند است و محبّتش را در دل جاي داده است.

ثانياً

مرگ، حتمي و يقيني است: (وماجعلنا لبشرٍ من قبلك الخُلد أفإن مِتَّ فهم الخالدون* كلّ نفسٍ ذائقةُ الموت)[2]، (إنّك ميّت وإنّهم ميّتون)[3].

ثالثاً

انسان به هنگام مرگ، مال را رها مي‏كند و تنها مي‏رود.

رابعاً

«مال» را رها مي‏كند، نه «علاقه به مال» را. پس
انساني كه به مال علاقه دارد، هنگامي كه آن را از دست مي‏دهد، از آنجا كه علاقه به مال او را رها نكرده است، يعني علاقه هست و مورد علاقه نيست، عذاب او شروع مي‏شود.

[1] ـ ر. ك: همين كتاب، ص 347 ـ 343 (حديث شبلي).

[2] ـ سوره انبياء، آيات35 ـ 34.

[3] ـ سوره زمر، آيه 30.