امنيت تشريعي حرم - صهبای حج نسخه متنی

امنيت تشريعي حرم

دعاي حضرت ابراهيم(عليه السلام) كه در آن از خداي سبحان امنيت و بهره‏مندي
اقتصادي براي مكه و ساكنان آن خواسته شده، جامع بين تكوين و تشريع است: (وإذ قال إبراهيم ربّ اجعل هذا بلداً امناً وارزق أهله من الثمرات من امن منهم بالله واليوم الاخر قال ومن كفر فأمتّعه قليلاً ثمّ أضطَرُّه إلي عذاب النّار وبئس المصير)[1].

با اين توضيح كه: بشر تكيه‏گاهي مي‏خواهد تا با اتكاي به آن، امنيت جان، عرض و مال او حفظ شود، خداي سبحان بعضي از سرزمينها، زمانها، اشخاص و اشيا را امن اعلام كرد. آنگاه از طرفي به مردم فرموده تا به اين مناطق امن بروند و از سوي ديگر برخي امور را در اين محدوده‏ها تحريم كرده، تا خوي تعدّي و تجاوز از بشر گرفته شود. بنابراين، حج و عمره به عنوان يكي از اركان دين، امنيت مردم را تأمين كرده، قهراً دين تكيه‏گاه مردم مي‏شود. از اين‏رو هر جامعه‏اي كه از اين گونه معارف كمتر برخوردار است، گرفتار درنده‏خويي و خون‏ريزي بيشتري است، و مردم آن از حيوانات هم بدترند؛ زيرا قدرت درندگي حيوانات محدود است و اگركسي از شعاع قدرت آنها فاصله بگيرد در امان است، امّا در جوامع انساني به لحاظ وجود سلاحهاي ويرانگر نه شرق از غرب در امان است و نه غرب از شرق. بنابراين، تنها تكيه‏گاه امنيت بشر، اشيا، اشخاص، مكانها و زمانهاي وابسته به دين‏است.

خداي سبحان براي تبيين و تثبيت امنيت همه‏جانبه حرم و ساكنان وزائران آن، سراسر حج را محترم و از شعائر الهي برشمرد و خطاب به همه انسانهافرمود: هيچ كس حق ايجاد مزاحمت براي حاجي، معتمر و نيز قرباني‏اي‏كه حاجي به همراه مي‏برد ندارد: (يا أيُّها الَّذين امنوا لاتحلوا شعائرالله‏ولاالشهر الحرام ولاالهدي ولاالقلائد ولاامّين البيت الحرام يبتغون فضلاً من ربهم ورضواناً)[2].

[1] ـ سوره بقره، آيه 126.

[2] ـ سوره مائده، آيه 2.