فصل هشتم : وقوف در عرفات - صهبای حج نسخه متنی

فصل هشتم : وقوف در عرفات

اولين مرحله از مناسك حج تمتع بعد از احرام آن، وقوف در سرزمين عرفات است؛ آنسان كه خداوند مناسك حج را به حضرت ابراهيم(سلام‏الله‏عليه) اِرائه و تعليم داد و همان حج ابراهيمي را به رسول اكرم‏صلي الله عليه و آله و سلم آموخت.

عدّه‏اي از سران قريش مي‏گفتند: ما چون ساكن حرم هستيم از مرز حرم بيرون نمي‏رويم. از اين‏رو به عرفات نرفته ودر مشعر توقف مي‏كردند و معتقد بودند كه وجوب وقوف در عرفات مخصوص كساني است كه از راه دور آمده‏اند. قرآن كريم در ردّ اين پندار تبعيض‏آلود مي‏فرمايد: شما نيز همانند ديگران بايد به عرفات برويد و از عرفات به مشعر كوچ كنيد:

(ثمّ أفيضوا من حيث أفاض النّاس)[1].

حاجيان معمولاً در روز هشتم ذيحجه كه آن را روز ترويه مي‏نامند احرام مي‏بندند تا شب نهم را در سرزمين عرفات مانده و وقوف لازم در نيمه دوم روز نهم را درك كنند؛ اگرچه مستحب است شب نهم را در سرزمين منا بيتوته كنند. در اهميت عرفه همين بس كه امام صادق(عليه السلام) فرمود: اگر ماه مبارك رمضان بر كسي گذشت و او آمرزيده نشد، اميد به آمرزش او تا ماه مبارك آينده نيست مگر آنكه عرفه را با شرايطش ادراك كند:

[1] ـ سوره بقره، آيه 199.