فصل هشتم : وقوف در عرفات
اولين مرحله از مناسك حج تمتع بعد از احرام آن، وقوف در سرزمين عرفات است؛ آنسان كه خداوند مناسك حج را به حضرت ابراهيم(سلاماللهعليه) اِرائه و تعليم داد و همان حج ابراهيمي را به رسول اكرمصلي الله عليه و آله و سلم آموخت.عدّهاي از سران قريش ميگفتند: ما چون ساكن حرم هستيم از مرز حرم بيرون نميرويم. از اينرو به عرفات نرفته ودر مشعر توقف ميكردند و معتقد بودند كه وجوب وقوف در عرفات مخصوص كساني است كه از راه دور آمدهاند. قرآن كريم در ردّ اين پندار تبعيضآلود ميفرمايد: شما نيز همانند ديگران بايد به عرفات برويد و از عرفات به مشعر كوچ كنيد: (ثمّ أفيضوا من حيث أفاض النّاس)[1].حاجيان معمولاً در روز هشتم ذيحجه كه آن را روز ترويه مينامند احرام ميبندند تا شب نهم را در سرزمين عرفات مانده و وقوف لازم در نيمه دوم روز نهم را درك كنند؛ اگرچه مستحب است شب نهم را در سرزمين منا بيتوته كنند. در اهميت عرفه همين بس كه امام صادق(عليه السلام) فرمود: اگر ماه مبارك رمضان بر كسي گذشت و او آمرزيده نشد، اميد به آمرزش او تا ماه مبارك آينده نيست مگر آنكه عرفه را با شرايطش ادراك كند:[1] ـ سوره بقره، آيه 199.