تلبيه - صهبای حج نسخه متنی

تلبيه

يكي از اجزاي لازم عقد احرام، تلبيه است. تلبيه، ذكر مخصوصي است كه بعد از احرام نيز مستحب است مُحرِم تا رسيدن به مكان معين يا فرا رسيدن زمان خاص همچنان آن را تكرار كند. تكرار تلبيه در هر فراز و نشيني و در هر اوج و حضيضي براي آن است كه انسان در هر آني، آن عهد الهي خود را تجديد كند.

همانگونه كه پيش از اين توضيح داده شد[1]، رسول اكرم‏صلي الله عليه و آله و سلم مظهر بزرگترين اسماي الهي است؛ چون مراد از اسم اعظم نه همان لفظي است كه بدان تكلم مي‏شود و نه همان مفهوم ذهني‏اي است كه نفس آن را تصور مي‏كند، بلكه مقامي خارجي و واقعي است كه نفس متكامل بدان نايل مي‏شود و حقيقتي واقعي است كه نفس متعالي آن را متحقّق مي‏سازد.

شايد راز اينكه حضرت رسول‏صلي الله عليه و آله و سلم مظهر عظيم‏ترين اسماء است اين باشد كه او بهترين كسي است كه حج گزارده و به همه اسرار حج و به ويژه تلبيه پاسخ داد. اساس اين مطلب، در توجه به اين نكته است كه اولاً آن حضرت فرمود: خداوند امور والا و بزرگ را دوست مي‏دارد و اُمور پَست نزد او مكروه است:

«إنّ الله تعالي جواد يحب الجواد ومعالي الاُمور ويكره سفسافها... »[2]، و ثانياً از آنجا كه اعتماد به خدا بهاي هر چيز ارزشمند و نردبان تعالِي به هر بلندي است: «الثقة بالله ثمن لكل‏غال وسُلّم إلي كل عال»[3]، و آن حضرت‏صلي الله عليه و آله و سلم به پروردگارش اعتماد و بر او اتكال‏داشت، و خداوند تعالي نيز او را به سمت آساني سوق مي‏داد، بدين ترتيب‏او متخلق به خُلق عظيم گشت. در نتيجه بهايي را كه با آن بتواند اين چيز گرانبها را خريداري كند و براي رسيدن به آن اوج و بلندي از آن صعود كند دارابود.

[1] ـ ر.ك: ص 333 ـ 328 (مبحث «تزكيه روح در پرتو شناخت اسرار» ).

[2] ـ بحار، ج 89، ص 184.

[3] ـ همان، ج 75، ص 363.