مراتب و درجات تلبيه و لبّيك گويان - صهبای حج نسخه متنی

به درستي
به نداي حج پاسخ ندادي: «لا لبّيك ولا سَعْدَيْك»[1].

راز لبّيك گفتن، طبق بيان امام سجّاد(عليه السلام) اين است:

«خدايا پيمان مي‏بندم كه از اين پس جز به طاعت تو زبان نگشايم و زبانم را بر همه گناهان ببندم»[2]؛ يعني تلبيه، تطهير زبان از همه گناهان مربوط به آن است. زبان زائر بيت‏الله، زبان طاهر است؛ يعني هرگز شهادت دروغ نمي‏دهد، غيبت نمي‏كند، دروغ نمي‏گويد، تهمت نمي‏زند و كسي را با زبان مسخره نمي‏كند.

پس سرّ تلبيه، زبان به حق و طاعت گشودن و از گفتار باطل و معصيت رستن است، آن هم نه تنها در محدوده زماني حج و عمره، بلكه براي هميشه. زبان، جِرمش اندك ولي جُرمش زياد است. گناهان فراواني همچون: انكار حقّ، ادعاي باطل، غيبت، تهمت، دروغ، سخن‏چيني، ناسزاگويي، افترا، مسخره‏كردن و مانند آن با زبان انجام مي‏گيرد.

مراتب و درجات تلبيه و لبّيك گويان

همان‏گونه كه مؤمنان بر اساس تفاوت مراتب ايمان، درجاتي دارند، درجات لبيك‏گويان هم بر اساس مراتب تلبيه آنان متفاوت است؛ زيرا عده‏اي اِعلان انبيا(عليهم السلام) را لبيك مي‏گويند و گروهي دعوتِ خداي سبحان را.

بعضي مي‏گويند: اي كسي كه ما را به الله دعوت كرده‏اي، ما اجابت كرديم و آمديم: «لبّيك داعي الله، لبّيك داعي الله»[3]. اين گروه، متوسّطان از زائران خانه خدا هستند كه دعوت ابراهيم خليل را اجابت مي‏كنند:

(وأذّن في النّاس بالحجّ يأتوك رجالاً وعلي كلّ ضامرٍ يأتين من كلّ فجٍّ عميق)[4].

[1] ـ بحار، ج 47، ص 16 و ج64، ص337.

[2] ـ ر.ك: همين كتاب، ص347 ـ 343 (حديث شبلي).

[3] ـ كافي، ج 4، ص 206.

[4] ـ سوره حج، آيه 27.