لطفا منتظر باشید ...
به عبارت ديگر، كعبه و حرمتش، زمزم و شرافتش، صفا و مروه و صفايش، قربانگاه و تقواي قربانياش، رمي جمرات و طرد شيطانش، عرفات و نيايش خالصانهاش، و سرزمين حرم با همه بركاتش، در پرتو ولايت و امامتِ رسول خدا و اهل بيت(عليهم السلام) است. پس اگر كعبه به همه شرافتها مزيّن است، روح عمل و مناسكش ولايت و امامت و شناخت امام و خضوع در برابر اوست. از اينرو آنگاه كه فضايل اميرالمؤمنين امام علي(عليه السلام) مطرح شد و عدّهاي خود را برتر ميپنداشتند، خداوند در بيان برتري آن حضرت به عنوان برجستهترين مصداق اهل ايمان و جهاد فرمود: سيراب كردن حاجيان و عهدهداري تعمير كعبه، هرگز همتاي ايمان مؤمنان به مبدأ و معاد، و هجرت و جهاد آنان در راه خدا نيست:
(أجعلتم سقاية الحاج وعمارة المسجد الحرام كمن امن بالله واليوم الاخر وجاهد في سبيل الله)[1].
كعبه، منكر ولايت را پناه نميدهد
گرچه خداي سبحان كعبه و مسجدالحرام را به عظمت ستود و فرمود: هر كس نسبت به كعبه و حرم قصد سوء و الحاد كند ما او را به عذاب دردناك گرفتار ميكنيم: (ومن يرد فيه بإلحادٍ بظلمٍ نذقه من عذابٍ أليم)[2]، و نيز سپاه ابرهه را كه قصد ستم به كعبه داشتند به قهر خود گرفتار ساخت: (ألم تر كيف فعل ربُّك بأصحاب الفيل* ألم يجعل كيدهم في تضليل* وأرسل عليهم طيراً أبابيل* ترميهم بحجارةٍ من سجّيل* فجعلهم كعصفٍ مأكول)[3]
[1] ـ بحار، ج 22، ص 288 «سوره توبه، آيه 19».
[2] ـ سوره حج، آيه 25.
[3] ـ سوره فيل، آيات 5 ـ 1.
