مقدمه ابراز ولايت - صهبای حج نسخه متنی

مقدمه ابراز ولايت

4 ـ امام باقر(عليه السلام) كه مظهر علم خداوند و شارح و شكافنده‏علوم اولين و آخرين است، با مشاهده طواف‏كنندگان كعبه فرمود: در جاهليت هم اين چنين هفت دور بر گرد اين كعبه مي‏گشتند: «هكذا كانوا يطوفون في الجاهلية» و اسلام نيامده است تا همان سنّت جاهلي را ادامه دهد. آنگاه فرمود: مردم مكلفند اطراف اين سنگها بگردند و پس از آن نزد ما آمده، مودّت و نصرت و آمادگيشان را بر ما عرضه كنند؛ يعني زمينه «حضورالحاضر وقيام‏الحجة بوجود النّاصر»[1] را فراهم كنند. آنگاه به اين سخن ابراهيم خليل(عليه السلام) كه در قرآن آمده استشهاد فرمود: پروردگارا! دلهاي گروهي از مردم را به فرزندان من مشتاق كن: «إنّما أُمروا أن يطوفوا ثمّ ينفروا إلينا فيعلمونا ولايتهم ويعرضون علينا نصرهم». ثمّ قرء هذه الآية (فاجعل أفئدةً من النّاس تهوي إليهم)[2].

اين تعبير كه «سنگهاي كعبه سود و زياني نمي‏رساند» و يا اينكه «امر به طواف بر گرد اين سنگها، مقدمه حضور در نزد امام(عليه السلام) است»، به طور مكرّر در بيانات اهل بيت(عليهم السلام) آمده است[3]، تا زائران بيت‏الحرام بدانند كه در كنار آن «كعبه گِل»، «كعبه دِل» كه اصل ولايت و رهبري است محفوظ است.

بنابراين، مردمي كه از نقاط دور و نزديك به خانه خدا مشرف مي‏شوند به دو كار موظفند: يكي اينكه، با بدنْ دور آن سنگهايي كه «لا تضرّ ولاتنفع»[4] است بگردند و ديگر اينكه، با جانْ دور حرم ولاي اهل بيت عصمت و طهارت(عليهم السلام) طواف كنند. خداي سبحان اعلان تكليف نخست را كه با بدنهاي مردم كار دارد بر
عهده ابراهيم خليل گذاشته، فرمود:

[1] ـ نهج البلاغه، خطبه3 (شقشقيه)، بند 16.

[2] ـ بحار، ج 65، ص 87 «سوره ابراهيم، آيه 37».

[3] ـ نهج البلاغه، خطبه 192 (قاصعه)، بند 53؛ بحار، ج23، ص224 و ج47، ص364 و ج96، ص374.

[4] ـ نهج البلاغه، خطبه 192 (قاصعه)، بند 53.