حج، سرشار از نام و ياد خدا - صهبای حج نسخه متنی

حج، سرشار از نام و ياد خدا

حج به خاطر تذكر خاص خود كه در عبادات ديگر كمتر يافت مي‏شود، موجب مي‏گردد كه حج‏گزار به شهود اموري نايل شود كه جز او كس ديگري آنها را مشاهده نكند؛ زيرا حج اگرچه بنفسه يادآور خداي سبحان است امّا آنكه به حج مي‏رود در برخي اوقات چنان حالت ذكري به او دست مي‏دهد كه غيرخدا را به فراموشي سپرده، بدان مباهات نمي‏كند؛ چنانكه خداوند سبحان مي‏فرمايد:
من حيث لا ترونهم)[1].

كوري از شهود اسرار حج بر اثر غفلت

ذكر خدا، داخل در حج و مناسك آن است امّا نه به ممازجت و خارج از آن است امّا نه به مباينت. ذكر خدا مغز و جان حج است، آنسان كه فراموش كردن خدا و آيات او باعث كوري از شهود اسرار مناسك حج مي‏گردد و اين كوري در روز قيامت آشكار خواهد شد؛ چنانكه خداي سبحان فرمود:

(ومن أعرض عن ذكري فإنّ له معيشة ضنكا ونحشره يوم القيمة أعمي* قال ربِّ لم حشرتني أعمي وقد كنتُ بصيراً* كذلك أتتك اياتنا فنسيتها وكذلك اليوم تُنسي)[2].

اين آيات دلالت دارد بر اينكه فراموش كردن خداوند، كوري به بار مي‏آورد؛ همان گونه كه ياد خدا و ذكر او موجب بصيرت و بينايي مي‏شود. بنابراين، حج‏گزاري كه خداي سبحان را به ياد مي‏آورد به چيزي بينا مي‏شود كه ديگران از ديدن و شهود آن عاجز و محرومند. و شايد به همين دليل خداوند شخص حج‏گزار را حرم قرار داده و اِحلال(روا شمردن) او را جايز نمي‏داند؛ او خود شعاري از شعائر الله است و تا مرتكب گناهي نشده، نور است.

به اين نكته لطيف و شگفت در آغاز حج و انجام آن اشاره شده است: خداي سبحان درباره آغاز حج فرمود:

(يا أيّها الّذين امنوا لا تُحِلُّوا شعائر الله ولا الشَّهر الحرام ولا الهَدي ولا القلائد ولا امّين البيت الحرام يبتغون فضلاً من ربّهم ورضواناً)[3].

[1] ـ سوره اعراف، آيه 27.

[2] ـ سوره طه، آيات 126ـ124.

[3] ـ سوره مائده، آيه 2.