حرف اول «مشعر»، يعني «ميم» مفتوح است ليكن به گزارش مرحوم طريحي برخي آن را مكسور ميدانند، بنابر تشبيه به اسم آلت، و از طرف ديگر هر جاي عبادت را مشعر مينامند؛ چون موضع عبادت خداست[1].
از آيات روشن حق در سرزمين مشعر اين است كه با اينكه آنجا محل حدوث و عبور سيل نيست تا سنگريزههايي به وسيله آن پديد آيد(چون در مسيلها و مناطق سيلخيز سنگهاي بزرگ همراه با آبهاي تند كوبيده شده به صورت ريگ درميآيد) اين همه ريگ كه در طول قرنها و هر ساله انبوه زائران، كه هر زائر حداقل چهلونه ريگ براي رمي جمرات برميدارد فراهم بوده و هنوز تمام نشده است.
با طلوع آفتاب روز دهم ذيحجه، حجگزاران براي اعمالي خاص وارد سرزمين «منا» ميشوند.
امام صادق(عليهالسلام) درباره منشأ نامگذاري منا فرمود: چون در اين سرزمين جبرئيل به ابراهيم(عليهما السلام) گفت: از خداوند خواسته و آرزويي بخواه، آنجا را منا ناميدند: «إنّ جبرئيل عليهالسلام أتي إبراهيم عليهالسلام فقال: تمنّ يا إبراهيم! فكانت تسمّي مني فسمّاها الناس مني»[2]. امام عليبن موسي الرضا(عليه السلام) فرمود: آرزوي ابراهيم(عليه السلام) كه خداوند بدو عطا كرد اين بود كه خداي سبحان امر به ذَبْح گوسفندي به جاي اسماعيل(عليه السلام) كند:
«...يا إبراهيم! تمنّ علي ربك ما شئت. فتمنّي إبراهيم في نفسه أن يجعل الله مكان ابنه اسماعيل كبشا يأمره بذبحه فداء عمله له فأعطي مُناه»[3].
طريحي(عليهالرحمه) پس از ذكر اين نكته كه حدّ منا از «عقبه» تا «وادي مُحَسَّر» است، در بيان راز نامگذاري منا به اين نام، چنين آورده است: گفته شده چون در آن سرزمينْ خون، اِمناء و اِراقه ميشود، منا ناميده شد، و گفته شده: چون جبرئيل(عليهالسلام) هنگام مفارقت حضرت آدم به او گفت:
[1] ـ مجمعالبحرين، ج 2، ص 956 (شعر). [2] ـ بحار، ج 96، ص 271. [3] ـ همان، ص 272.