بنابراين، حج رسول اكرم‏صلي الله عليه و آله و سلم موازي با معراج او بود؛ چنانكه امام صادق(عليه‏السلام) در بيان علت احرام رسول‏خداصلي الله عليه و آله و سلم از مسجد شجره فرمود: «چون آن حضرت به آسمان برده شد و به موازات شجره رسيد ندا داده شد: «يا محمّد! » و آن حضرت گفت: «لبيك». آنگاه ندا رسيد كه آيا تو را يتيمي نيافته كه در پناه خود جاي داديم؟ آيا تو را در كودكي در بيابان مكه ره‏گم‏كرده و حيران نيافته و رهنمايي‏نكرديم؟[1].

آن حضرت‏صلي الله عليه و آله و سلم گفت: «إنّ الحمد والنعمة والملك لك لا شريك لك»[2].

رهبانيت امت اسلامي

رسول اكرم‏صلي الله عليه و آله و سلم درباره تلبيه فرمود: رهبانيت امّت من جهاد در راه خدا و تكبير در هر بلندي و اوج است: «أُبدلنا بها الجهاد والتكبير علي كل شرف»[3]. «تكبير در هر بلندي»، ناظر به ذكر تلبيه است كه زائران بيت‏الله به هر بلندي كه مي‏رسند،با صداي رسا مي‏گويند: لبّيك. اين رهبانيّت محمود و ممدوح است كه خداي سبحان انسانها را بدان فرا خواند: (وإيّاي فارهبون)[4]. راهب واقعي از خداي سبحان مي‏هراسد و خوف او از خداوند خوف عقلي است و همواره نسبت به او حريم مي‏گيرد، نه خوف نفسي.

منظور از اين حريم گرفتن و حرمت نگهداشتن، فاصله زماني يا مكاني نيست؛ زيرا خدا با همه افراد و در همه شرايط بدون امتزاج حضور و ظهور دارد: (وهو معكم أين‏ما كنتم)[5]. اگرچه درباره انسانها مثلاً مي‏توان گفت: استاد رااحترام كنيد؛ يعني حريم بگيريد، كنار استاد يا بالاتر از او ننشينيد، بلكه مقداري پايين‏تر بنشينيد. ليكن اين‏گونه اداي احترام درباره خداي سبحان متصور نيست.

[1] ـ سوره ضحي، آيات 7 ـ 6.

[2] ـ وسائل الشيعه، ج 8، ص 225 ـ 224.

[3] ـ محجّة البيضاء، ج 2، ص 197.

[4] ـ سوره بقره، آيه 40.

[5] ـ سوره حديد، آيه 4.