خداي سبحان به كيفر معصيت در چنين مكاني آن دو دست را به هم چسباند: «فأثبت الله يده في ذراعها». البته در اين مورد خاص، اگرچه فقهاي عامه حكم به قطع دست مرد دادند، ليكن دست آن دو بر اثر دعاي امام حسين(عليه‏السلام) باز شد و مرد عاصي نيز به شفاعت آن حضرت از حدّ شرعي نجات يافت[1].

قبله هواپرستان

امام صادق(عليه السلام) در ذيل آيه شريفه (فَمنهم ظالم لنفسه ومنهم مقتصد ومنهم سابق بالخيرات بإذن‏الله)[2] مي‏فرمايد: گروهي دور خود گشته و عده‏اي دور قلب خويش مي‏گردند و بعضي دور حق مي‏گردند: «الظالم يحوم حوم نفسه والمقتصد يحوم حوم قلبه والسابق يحوم حوم ربّه عزّ وجلّ»[3]. البته بررسي مضمون بلند حديث «علي مع الحق والحق مع علي يدور حيث ما دار»[4] فراتر از بحث كنوني ماست[5].

بنابراين، همان گونه كه موحدانْ معتقد به مبدأ و معاد و شريعتي هستند كه در راه آن حركت مي‏كنند افراد هواپرست نيز همين مجموعه را دارند، با اين تفاوت كه همه اينها را هواي آنها تدوين مي‏كند: (أفرءيت من اتّخذ إلهه هواه)[6]. انسان هواپرست مي‏گويد: «إنّا للهواء وإنّا إلي الهواء راجعون». بهشت و جهنّم او چيزي است كه شهوت و غضب او آن را تدوين كند. دين كه مجموعه مقرارتِ سامان‏بخش زندگي است، در انديشه بشري او آن چيزي است كه دلخواه او باشد؛ زيرا دين هر كس را خداي او تشريع و تنظيم مي‏كند، پس همان گونه كه اِله او هواي اوست، پيغمبر او هم فرستاده اين هواست، بهشت و جهنّم او نيز ساخته همين هواست؛ زيرا او به ظاهر منكر بهشت و جهنّم نيست، ليكن بهشت و جهنّم او همان شهوت و غضب اوست.

[1] ـ وسائل الشيعه، ج 9، ص 338.

[2] ـ سوره فاطر، آيه 32.

[3] ـ بحار، ج 23، ص 214.

[4] ـ همان، ج 10، ص 432.

[5] ـ ر.ك: همين كتاب، ص 495 ـ 493 (مبحث «زمام حق به دست انسان كامل» ).

[6] ـ سوره جاثيه، آيه 23.