مالِ حلال، همسر، فرزند، پدر، برادر و خواهر، دوست، فاميل، قبيله و نژاد بافضيلت و باايمان همگي جزء حسنات دنياست. همچنين شركت در مجالس درس و بحث مفيد، شركت در مؤسسات سودمند در جهت كارهاي توليدي و رفع تورّم، خدمات اجتماعي، مجلس اُنس الهي، تعليم كتاب و حكمت، تزكيه، صله رحم، عضويت در انجمنهاي مذهبي، انجمنهاي نيكوكاران و خيرخواهان و امدادگران، از حسنات دنياست. دنيا منهاي اين گونه امور حسنهاي ندارد تا كسي آن را از خدا طلب كند.
آخرت هم حسنات و سيّئاتي دارد. از اينرو موحدان افزون بر حسنات دنيا، حسنات آخرت را هم كه مراتب بهشت است طلب ميكنند، و نيز از خداوند ميخواهند تا آنها را از عذاب آخرت حفظ كند:
(ربّنا اتنا في الدُّنيا حسنة وفي الاخرة حسنة وقنا عذاب النّار)[1].
[1] ـ سوره بقره، آيه 201.