2 ـ براي شراب مزبور، ظرف و جام و پياله تعيين نكرده است؛ زيرا هيچ ظرفي گنجايش آن را ندارد، چون براي شرابي كه ساقي آن خداست هيچ قدر و حد و نصاب و منتهايي نيست، برخلاف ساير شرابهايي كه براي آنها ظرف و جام معين شده است.
3 ـ براي اين شراب، چشمه و سرچشمه و منبع ذكر نشده برخلاف شرابهايي كه از آنِ ابرار و مقرّبان است كه براي آنها چشمهها و مخازن ويژهاي است كه از آنجا سرچشمه گرفته، جاري ميشود.
4 ـ اين شراب، به صفتي وصف شده كه غير آن بدان وصف نشده است و آن صفتِ (طهوراً) است. امام صادق(عليه السلام) كه خود از اين شراب نوشيده بود در تفسير آن فرمود: يعني آنان را از هر چيزي جز خدا پاك ميكند:
«يطهرهم عن كل شيء سوي الله»[1].
با توجه به توضيح مبسوطي كه درباره موضوع اين فصل بيان شد، به اختصار به نكاتي در همين زمينه اشاره ميشود:
1 ـ خلاصه مطالب مشروح فوق اينكه، حكمت انجام قرباني، تقرب و تعالي قربانيكننده و تقواي او به سوي خداست:
(لن ينالَ الله لحومُها ولا دماوُها ولكن يناله التقوي منكم)[2].
بنابراين، قرباني آنگاه مقبول است كه با تقوا انجام گيرد و روح اين عملْ تقوا باشد؛ زيرا بر اساس آيه شريفه (إنّما يتقبّل الله من المتّقين)[3] همان طور كه هيچ عملي بدون تقوا پذيرفته نيست، عملي نيز كه همراه تقوا بوده، ليكن عامل آن در غير اين عمل، تقواي الهي را رعايت نميكند، اگرچه از وي پذيرفته است، ليكن آن گونه كه شايسته است بالا نميرود؛ زيرا خداوند عملي را ميپذيرد كه همه شئون عامل آن خواه در اين عمل، خواه در اَعمال ديگر، بر پايه تقوا تنظيم شده باشد:
[1] ـ مجمع البيان، ج 10 ـ 9، ص 623. [2] ـ سوره حج، آيه 37. [3] ـ سوره مائده، آيه 27.