صهبای حج نسخه متنی

و چون پيش‏روي وي اين سخن خداي سبحان است كه: (عيناً يشرب بها عباد الله يفجّرونها تفجيراً)[1]، تنها به اين فرموده خدا كه: (إنّ الأبرار يشربون من كأسٍ كان مزاجها كافوراً)[2] چشم ندوزد؛ زيرا چشمه‏اي كه بندگان خدا از آن مي‏نوشند، خالص و ناب است؛ امّا آنكه ابرار از آن مي‏نوشند ممزوج به مقداري از اين چشمه خالص است، نه خود همان چشمه! پس براي ابرار شراب ممزوج و براي مقرّبان شراب خالص است؛ چنانكه اين نكته از آيات ديگري نيز استفاده مي‏شود؛ مانند: (ويسقون فيها كأساً كان مزاجها زنجبيلاً* عيناً فيها تسمّي سلسبيلاً)[3] و (يسقون من رحيقٍ مختومٍ* ختمه مسكٌ وفي ذلك فليتنافس المتنافسون* ومزاجه من تسنيمٍ* عيناً يشرب بها المقرّبون)[4].

اين آيه دلالت دارد كه ابرار از شرابي آميخته از تسنيم(نه از تسنيم خالص) مي‏نوشند؛ زيرا شراب خالص تسنيم از آنِ مقرباني است كه از ابرار برترند و شاهد كتابهاي ابرار و نامه‏هاي اعمال آنها هستند.

همچنين اقتداكننده به رسول اكرم‏صلي الله عليه و آله و سلم چون فراروي خويش كريمه (وسقهم ربُّهم شراباً طهوراً)[5] را ديد، نبايد بدانچه مقربان اكتفا كرده‏اند بسنده كند تا چه رسد به ابرار. در اين آيه شريفه كه بياني از لطف خدا به بندگان مخلصش بوده و جز در يك جا در قرآن كريم نيامده و نظير ندارد نكاتي است كه در اينجا به آنها اشاره مي‏شود:

1 ـ ساقي تنها در اين مورد(و نه در ديگر موارد) خداست: (سقهم ربّهم). امّا در آيه ديگر فرمود: (يُسْقون).

[1] ـ سوره انسان، آيه 6.

[2] ـ سوره انسان، آيه 5.

[3] ـ سوره انسان، آيات 18 ـ 17.

[4] ـ سوره مطففين، آيات 28 ـ 25.

[5] ـ سوره انسان، آيه 21.