قساوت دل و جمود عين كه ناشي از دنياگرايي است نمي‏گذارد انسان نور ائمه(عليهم السلام) را احساس كرده حرف آنان را با گوش جان بشنود. منشأ دنياگرايي نيز يا نفس اماره و شيطان درون است يا ابليس و شيطان بيرون.دشمن ظاهري را در جهاد اصغر مي‏توان با سلاح گرم از پادرآورد، امّادرنبرد با نفس امّاره، كه دشمن باطني است، ناله و جزع و شيونْ انسان رافاتح‏مي‏كند: «وسلاحه البكاء»[1]؛ پس كسي كه تضرع نكند در جهاد اكبر پيروز نشده، بدون برگرفتن توشه‏اي معنوي، از محضر رسول اكرم و خاندان‏گرامي‏او(صلوات الله وسلامه عليهم أجمعين) برمي‏گردد، حداكثر آن است كه اورا به جهنّم نبرند، و مقداري از ثواب بهشتِ محسوسْ بهره او مي‏شود.

معرفت زائر

سخن آخر اينكه، همانطور كه معيار علوّ زيارت، معرفت است، هر زيارتي هم بايد مايه افزايش معرفت زائر باشد؛ از اين‏رو زائران و پيروان خاندان وحي و رسالت(عليهم السلام) همان گونه كه در متون زيارتي، به ويژه در بخشهاي بلند و نوراني زيارت جامعه كبيره كه درس جامع امام‏شناسي است آمده نبايد مشعلهاي هدايت خود را با ديگران بسنجند و بايد توجه داشته باشند كه منكران و مخالفان آنان از جنبه‏هاي فراوان آسيب‏پذيرند؛ زيرا بسياري از آداب آنها بر خلاف سيره اهل بيت(عليهم السلام) است.

آنها درباره زيارت قبور، نماز خواندن نزديك قبور، توسل به اولياي الهي ومانند آن اشكال مي‏كنند، شيعيان عترت طاهرين(عليهم السلام) هم متأسفانه‏فقطدر مقام دفاع به آن شبهات موهوم پاسخ مي‏دهند؛ در حالي كه آنان نوعاً درفقه، حنفي و در مسائل كلامي، حنبلي هستند؛ از جمله اينكه قائل به‏رؤيت خداي سبحان در قيامتند.

[1] ـ مفاتيح الجنان، دعاي كميل.